Eerlijk gezegd vonden we Fuengirola niet zoveel aan: het was een typische Costa del Sol toeristen trekpleister met veel Noordeuropese restaurantjes en een hoop karaoke bars rond de marina. Dit maakte ons echter niet zoveel uit want we hadden al snel een routine waarbij we in de ochtend diverse klusjes op de boot deden, en tegelijkertijd wat gesprekjes aanknoopten met onze buren. Aan stuurboord lag de boot van een Engelsman die net na ons aangekomen was en die grote indruk op ons maakte omdat hij in heel kalm en zonder enig paniek in zijn eentje aanlegde. Aan bakboord hadden we twee Belgische mannen die wel even gek stonden te kijken toen ik ze in het Nederlands aansprak maar die al snel in het Vlaams hele verhalen hielden. Zij waren al een paar maanden in Fuengirola en zeilden met name in deze omgeving. Het deed ons echt goed de verhalen en meningen van andere zeilers aan te horen, met name omdat al snel bleek dat zij ook dezelfde soort problemen en vragen hebben als wij en dat ook zij niet gelijk antwoorden of oplossing hiervoor hebben.

De kust van Fuengirola

Aan het eind van de middag gingen we meestal voor wat verkoeling naar het strand. Het was nu echt volop zomer, met meer dan 30 graden en erg weinig wind. Aan beide kanten van de haven waren er strandjes en ze waren goed onderhouden met douches enzovoort. Aan het eind van de avond ging ik altijd een rondje lopen met de hond. We konden haar echt niet overdag uitlaten want ze kan niet goed tegen de hitte en loopt al snel te hijgen alsof ze zwaar astma heeft, wat vaak gekke blikken van andere voetgangers oplevert.

Voor anker?

Bloedje heet: eieren bakken voor het middageten

Jon was nog steeds niet helemaal tevreden met de motor dus hij bleef eraan rommelen: deze keer flink het koelsysteem uitgespoeld. We hadden verder geen echt goede redenen om langer in Fuengirola te blijven en het weer zou ook niet veel veranderen in de komende dagen, dus besloten we om op zaterdag verder te gaan. Eerst dachten we dat het wel eens tijd was om een iets langere afstand af te leggen en hadden we het idee om naar Almuñecar te gaan om daar te ankeren. Dit zou meer dan 50 mijl zijn en dus zouden we vroeg, rond 7 uur ’s ochtends, op moeten staan om niet te laat aan te komen. Op vrijdagavond bekeek Jon nogmaals het weerbericht en hij zag dat de wind later in de ochtend flink zou opsteken tot wel 25 knopen later in de middag. Omdat de wind recht op ons af zou komen zou het best lastig worden zo’n lange afstand af te leggen. Dus besloten we maar om iets later te vertrekken en naar Caleta de Vélez, een haven iets dichterbij, namelijk op 30 mijl afstand, te gaan. Het zou wel leuk zijn om een keer een nacht voor anker te liggen maar die gelegenheid komt er ongetwijfeld snel nog een keer.

In tegenstelling tot de weersverwachting hadden we de hele route vrijwel geen wind, behalve het laatste stuk maar toen kwam het toch van de verkeerde kant en konden we er niet veel mee. Dus ja, opnieuw een hele dag op de motor. De temperatuur van de motor was nog steeds 89 graden behalve bij een hoger toerental (dan wordt het 90 graden). Er kwam ook nog steeds wat witte rook uit de uitlaat, dus helemaal tevreden was Jon nog niet. Maar gelukkig bleeft hij het wel gewoon doen. Er gebeurde verder weinig onderweg, uiteindelijk vermaakten we ons met simpele dingen zoals de vraag wat er zou gebeuren wanneer we meer dan 100 meter diep water zouden bereiken? De dieptemeter had namelijk geen ruimte voor meer dan 2 getallen. Het antwoord was heel simpel: de nummers werden iets kleiner zodat er plaats genoeg was voor 3 getallen.

Een goede vondst

Toen we via de marifoon contact opnamen met het havenkantoor van Caleta de Vélez, zeiden ze dat we maar aan de bezoekerspier moesten aanleggen zodat we eerst konden inchecken. We dachten dat de bezoekerspier vlak bij de ingang bij het tankstation was, maar na even snel de almanak geraadpleegd te hebben bleek dat het toch iets verderop was. En ja hoor, daar stond een marinero naar ons te zwaaien. Ik maakte snel een extra lijn vast aan de boeg zodat we aan de pier konden aanleggen. Er waren nog wat andere boten heen en weer aan het varen in de haven dus we draaiden heel langzaam een rondje zodat we bij de pier konden komen. Ondertussen schreeuwde de marinero wat naar ons en hij maakte wat gebaren dat we verderop moesten gaan. Ik kon hem niet goed verstaan dus we besloten maar langzaam dichterbij te komen en uiteindelijk na een uitwisseling half in het Engels, half in het Spaans bleek dat we eerst maar weer met het havenkantoor contact op moesten nemen. Deze keer kregen we de boodschap om naar pier B, ligplaats 30 te gaan. Waarschijnlijk vonden ze het niet nodig dat we eerst helemaal aanlegden bij de bezoekerspier dus dat was wel aardig van ze. Het was echter nog niet zo gemakkelijk om pier B te vinden. Er waren wel bordjes maar die waren zo klein dat ik ze niet kon lezen. Gelukkig zagen we dat de marinero ergens naar het andere eind van de haven liep en dus besloten we hem maar te volgen. Het was niet gelijk helemaal duidelijk waar precies onze ligplaats was en dus moest Kapitein Jon flink wat stuurwerk verrichten (gelukkig reageert de boot redelijk snel op verandering van richting). Ondanks het lastige ‘inparkeren’ verliep het aanmeren verder perfect en konden we eindelijk het zweet van onze gezichten wassen (het was het heetste moment van de dag, rond een uur of 5 uur in de middag, en er was geen zuchtje wind). We waren in onze nieuwe woonplek voor de komende dagen.

Aankomst bij Caleta de Vélez

Met de ActiveCaptain app kunnen zeilers ervaringen en beschrijvingen geven over havens en ligplaatsen. Iemand had hier Caleta de Vélez ‘een goede vondst’ genoemd en daar zijn we het best wel mee eens. De marina wordt bijgehouden door de regionale regering van Andalusia dus het ziet er goed onderhouden uit en het lijkt erop dat het niet zoveel bezoekers krijgt. Zo waren er voor ons geen toegangspasjes meer voor het hek naar de pier en uiteindelijk gaf de havenbeambte ons zijn eigen, persoonlijke pasje! Er zijn een aantal cafeetjes rond de marina en de hoofdstraat van het dorp is ook vlakbij. Op onze tweede dag hier vonden we bij toeval een eettentje waar ze ‘english breadfast’ aanboden en waar we heerlijk voor minder dan €10 hebben ontbeten. Jon was erg blij dat we een kleine winkel vonden die op zondag open was zodat hij 4 flessen azijn kon kopen om wederom het koelsysteem van de motor door te spoelen. Kortom, een prima plaats om een paar dagen door te brengen.