Het was hoog tijd om weer verder te gaan want ons volgende doel was Almerimar, in de buurt van Almeria, zodat we Goodvibes uit het water konden halen om nieuwe antifouling aan de onderkant aan te brengen en wat andere klusjes te doen die alleen gedaan kunnen worden wanneer ze uit het water is. Dinsdag waren we vol goede moed om te vertrekken: er zouden wel wat golven zijn en een beetje wind maar het zag er verder goed uit. Uiteindelijk besloten we toch op het laatste moment om nog een dagje te wachten. Op woensdag zouden er een stuk minder hoge golven zijn. En omdat we van plan waren om ergens halverwege de route naar Almerimar te ankeren (want de totale afstand van meer dan 60 mijl was nogal veel om op een dag te doen), zou dat een stuk aangenamer zijn.

Eindelijk, de wind in de zeilen!

Nadat we uit de haven van Caleta de Velez waren, trokken we de zeilen op maar we hielden ook de motor nog aan. Op die manier wordt de boot beter in evenwicht gehouden en is er een stuk minder beweging dan wanneer je de motor aanhebt zonder de zeilen. Al gauw trok de wind aan tot zo’n 7 knopen en konden we de motor afzetten. Eindelijk waren we echt aan het zeilen! Het was een stuk beter dan met de motor aan: geen constant gedreun op de achtergrond, en bovendien hadden we een vlakke zee en de wind continue uit dezelfde richting. Onze snelheid was tussen de 3 en 4 knopen. Omdat we slechts 20 mijl hoefden te overbruggen, was dit een prima snelheid. Dit duurde ongeveer 2 uur, daarna viel af en toe de wind weg en moesten we de motor weer aanzetten. Maar het was geweldig eindelijk de wind in de zeilen te hebben

De zeilen doen het harde werk

Op zijn plaats

De plek waar we van plan waren voor anker te gaan zag er in het echt niet zo geruststellend uit: het gebied waar het ondiep genoeg was om te ankeren was vrij dichtbij de rotsachtige kust en het lag pal in de richting van de wind. Dus gingen we een stukje verder, naar de volgende baai. Dit zag er een stuk beter uit want het gebied met een diepte van tussen de 5 en 10 meter was wat groter en het lag naast een zandstrand in plaats van een steile rotswand.

Toen we echter eenmaal het anker gelegd hadden zorgde de aanlandige wind ervoor dat we toch best dichtbij de boeien lagen die aan onze ene kant het zwemgebied markeerden en aan de andere kant een aanvaarroute voor jetski’s en motorbootjes aangaf. Omdat dit de eerste keer was dat we voor anker lagen (behalve voor een maximum van een uur of twee voor de kust van La Linea toen we nog in Gibraltar lagen) waren we nogal bezorgd of we wel echt goed vast lagen. Jon had een paar apps op zijn mobiel waarmee je een alarm in kon stellen als je positie teveel verandert (dit heet ‘dragging’ in het Engels, en een of andere leukerd had het idee zijn app hiervoor ‘drag queen’ te noemen…). Deze waren echter niet in staat om op een accurate manier de positie via GPS vast te stellen en het bleek al snel dat ze niet echt werkten. Ik had opgeschreven wat onze lengte- en breedtegraad was en hield deze gedurende de volgende paar uur in de gaten om te zien of deze erg zouden veranderen. Inderdaad veranderde het duizendtal van de minuut (dit is één-zestigste van een graad) wel af en toe. Het probleem was alleen dat we geen idee hadden wat dit betekende: we konden een paar meter opgeschoven zijn – wat volledig normaal is – of een tiental meters – minder goed. Dus toch maar even googlen wat voor afstand we nou echt heen en weer zwaaiden. Het blijkt, als onze berekeningen kloppen, dat één duizendste ongeveer 1.8 meter is, dus in totaal gingen we maar een paar meter verder: niks om ons zorgen over te maken.

Op weg om het anker te controleren

Een paar meter beweging wordt meestal veroorzaakt door het draaien van de boot rond het anker, en niet doordat de boot het anker van zijn plaats trekt. Voor de zekerheid ging Jon ook nog even met zijn duikfles kijken hoe het anker er bij lag. Hij volgde gewoon vanaf de voorkant van de boot de ankerketting naar beneden, totdat hij het anker zag. Het bleek dat het anker niet echt in de zeebodem vast lag maar dat het gewicht van de ketting op de bodem ons wel in plaats hield. Op veel plaatsen was de ketting ingegraven onder een laagje zand en zou het niet snel losgaan. Jon zorgde ervoor dat het anker wat beter in de grond vast lag maar het leek erop dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Dus gingen we maar even zwemmen (direct van de boot in het water!) om af te koelen.

De politie komt even langs

Toen we het avondeten net achter de kiezen hadden, hoorden we een grote motorboot dichterbij komen: de Guardia Civil (politie). Er stond een agent op het dek en hij vroeg ons iets maar het enige wat we konden verstaan was ‘puerto’ (haven) en we wisten niet zeker wat ze bedoelden. Er kwamen nog twee agenten uit de cabine en deze vroegen dezelfde vraag. We waren best een beetje zenuwachtig want we wisten niet zeker of je daar wel voor anker mocht liggen (ook al stond het wel op de kaart als een ankerlocatie) of misschien waren we te dicht bij de kust? Uiteindelijk bleek dat ze wilden weten van welke haven we kwamen en waar we naar toe gingen – geen probleem. Ik vroeg ze daarna, met behulp van een duim omhoog, of het ok was waar we waren en een ‘no problemo’ en het feit dat ze alledrie weer de cabine binnen gingen gaf aan dat ze geen interesse meer in ons hadden. Gelukkig maar.

De politieboot met de drie jetskiërs aan boord

De boot ging ervan door, maar stopte opnieuw ongeveer 50 meter vóór onze boot bij 3 jongeren op een jetski. Terwijl de politie dichter bij de jetski probeerde te komen, vielen of sprongen de passagiers er vanaf. Ze zwommen naar de achterkant van de boot waar ze aan boord gehaald werden en de jetski werd met een touw aan de boot vastgebonden. Het was niet duidelijk of ze een boete kregen of dat de politie wilde controleren of ze zich wel aan de regels hielden, of dat ze misschien niet genoeg benzine hadden om naar de kust terug te keren. De politieboot was nog steeds vlakbij onze boot dus wij stonden als ramptoeristen te kijken wat er aan de hand was (dit was veel leuker dan beneden in de kajuit een film op de laptop kijken). Plotseling dreef de jetski weg van de boot: het touw was losgeraakt! Niemand raakte in paniek (behalve wij) ook al kwam het steeds dichterbij een paar rotsen aan het eind van het strand. Een van de agenten pakte de boothaak, haalde het touw naar binnen en bond de jetski weer vast aan de boot. Na ongeveer 5 minuten vertrokken de jongens; de agenten schudden ze de hand dus blijkbaar was er niks verdachts gaande.

De show was voorbij dus we konden onze aandacht weer richten op onze eerste nacht voor anker. Maar of we dat ook echt deden…?

Voor anker bij het strand van Almuñecar