De overtocht van Formentera naar Mallorca begon goed: we waren net voor lunchtijd vertrokken en omdat er niet veel wind was hadden we de motor aan en alleen het hoofdzeil op voor stabiliteit. Omdat de meeste boten die naar Mallorca oversteken van Ibiza, verder naar het noorden dan Formentera, vertrekken, was er niet veel ander verkeer om rekening mee te houden. Aan het begin van de avond kwam er een vogel op bezoek. Het was niet duidelijk of hij geïnteresseerd was in onze mast of dat hij er niet van gediend was maar hij probeerde een paar keer op de zaling te landen en bleeft maar rond de mast vliegen. Uiteindelijk gaf hij, wat hij dan ook bereiken wilde, op en vloog weer weg.

Tijdens de tweede helft van de nacht, toen we dichter bij Mallorca kwamen, werden de golven hoger en ook de wind nam toe tot 10-15 knopen waardoor het lastig was om te slapen. Ons plan was om voor anker te gaan in Porto Colom, maar toen we daar aankwamen was het nog donker en bovendien was er volgens onze vaargids weinig plek (wat later onwaar bleek te zijn). We besloten om nog 10 zeemijl door te varen naar Porto Cristo. Dit was de haven waar we in 2016 Goodvibes (toen nog Bavarian Lady) gekocht hadden en we hadden er goede herinneringen aan. Helaas hadden we niet zo goed opgelet want er bleek buiten de haven niet veel ruimte te zijn om voor anker te gaan liggen. En dus lieten we ook Porto Cristo achter ons liggen en gingen we langs de kust langzaamaan naar het zuiden om een cala te vinden waar we konden ankeren en konden uitrusten.

Cala Magraner

Een cala is een kleine baai met meestal steile rotswanden rondom. Je treft ze veel aan op de Balearen en veel boten ankeren hier omdat je er uit de wind en kunt liggen en beschermd bent van de golven – uiteraard afhankelijk van de richting waar ze vandaan komen. Er was ruimte in Cala Magraner maar er lagen al wat boten in het meest beschutte gedeelte, dichtbij het strand, en dus moesten we iets verder naar buiten het anker laten zakken waardoor we wel aardig wat deining hadden. Het uitzicht was wel prachtig en we waren allang blij dat we even bij konden komen. ’s Avonds vertrokken een aantal buren waardoor we Goodvibes verder in de cala konden neerleggen voor betere bescherming. ’s Nachts nam de wind en de deining meer en meer toe. In het begin negeerde we dit want we wilden zo graag slapen. Maar langzaam maar zeker werd het lawaai waarmee de golven tegen de rotswanden – slechts een paar meter van de boot vandaan – sloegen en het heen en weer rollen van de boot nagenoeg onhoudbaar.

Een sleep naar Porto Cristo

We waren de volgende ochtend vroeg op om terug naar Porto Cristo te gaan, want daar hadden we voor de volgende nacht een ligplaats geboekt. De golven hadden alleen maar toegenomen en achteraf gezien vind ik het erg moedig van ons dat we het tot het daglicht uitgehouden hadden in Cala Magraner. Een voordeel is wel dat die nacht ons veel vertrouwen in ons anker heeft gegeven.

We vertrokken voor een tocht naar Porto Colom die normaal gesproken minder dan een uur zou duren. Toen we vlakbij de ingang van de haven waren, hoorden we een fluitje en een misthoorn van een boot in de buurt. We hadden ze al een poosje in de gaten gehouden want ze lagen op on onze route maar leken niet veel vooruit te komen. We voeren naar ze toe en ze vertelden ons dat hun motor het niet meer deed en of we ze naar Porto Cristo konden slepen? Uiteraard wilden we ze graag helpen maar we hadden wel een paar minuten nodig om te overleggen hoe we dat moesten doen, want dit was de eerste keer dat we een andere boot moesten slepen. We knoopten twee van onze dikste trossen aan elkaar zodat we een lang genoeg touw hadden en bonden het goed vast aan ons achtersteven. Nu moesten we het andere eind bij hun zien te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan in een deinende zee en met 2 Portugese (leek het) zeilers op de andere boot die niet goed Engels spraken. Ik (Margriet) nam het roer om hun boot van achteren te benaderen en vervolgens langszij te gaan met slechts een meter of twee afstand tussen de twee boten, zodat Jon op dat moment het touw naar een van de mannen op de andere boot te gooien. Het vergde best wat concentratie want de golven bleven maar komen en de andere boot was in feite onbestuurbaar. De eerste poging was gelukkig gelijk een succes, en nadat zij het andere eind aan hun voorsteven hadden vastgebonden konden we ze langzaam de haven binnen slepen.

Toen we in de haven kwamen moesten we het volgende probleem oplossen: wat doen we nu? waar brengen we ze naar toe? We besloten om via de marifoon de haven om hulp te vragen. We kregen echter niet veel duidelijkheid en dus gingen we maar steeds langzamer terwijl we zelf op kanaal 16 van de marifoon andere boten waarschuwden om ons de ruimte te geven omdat we een andere boot aan het slepen waren. Net op het moment dat we nagenoeg besloten hadden het sleeptouw los te maken zodat de andere boot zijn anker uit kon gooien kwam er een rubberboot aan met wat personeel van de haven. Zij gooiden een tweede touw naar de Portugesen zodat die van ons losgemaakt kon worden en vervolgens gingen we elk onze eigen weg.

Alleen wisten wij niet precies wat onze weg nu was, want we hadden geen duidelijke instructies ontvangen via de marifoon waar we aan dienden te leggen. Dus gingen we maar een paar keer op en neer in de marina totdat we iemand zagen die ons aanwees waar we naar toe moesten. Kapitein Jon toonde zijn stuurmanskunst door Goodvibes achteruit in een erg nauwe plek te krijgen en net toen we vastlagen… vertelde de haven medewerker dat we in de verkeerde marina waren. Zucht… Blijkbaar was de reservering die we via het internet gemaakt hadden voor een andere marina, met een paar aanlegplaatsen aan de overkant, die door de regering beheerd wordt. En dus gooiden we de trossen maar weer los en navigeerden we voorzichtig uit de nauwe aanlegplaats. Tijdens dit proces kwam onze boeg heel dicht in de buurt van het achtersteven van een Deense boot, waarvan de eigenaar toevallig poedelnaakt in zijn kuip aan het zonnebaden was. Toen hij ons dichterbij zag komen, stond hij op om ervoor te zorgen dat we niet tegen zijn boot aan zouden komen maar niet nadat hij opgemerkt had dat hij eerst even zijn onderbroek aandeed. Beide acties klonken mij goed in de oren.

Toen we bij onze plek in de andere marina aankwamen, was een Engelsman zo aardig om ons te helpen met het vastleggen van de lijnen. Hij had via de marifoon ons sleep avontuur gevolgd en had, correct, geconcludeerd dat we die ochtend al genoeg actie hadden gehad en dat we wel wat hulp konden gebruiken. Het was niet alleen een veelbewogen ochtend, we hadden ook weinig geslapen die nacht plus de nacht daarvoor. We besloten al snel om nog een tweede nacht in Porto Colom te blijven zodat we even bij konden komen.

Port Nou

Op 3 Augustus verlieten we Porto Cristo richting het noorden, nadat we letterlijk en figuurlijk even bijgetankt hadden. We hadden een andere haven (Cala Ratjada) in het noorden van Mallorca geboekt voor 4 Augustus, omdat we vaag het plan hadden om van daaruit richting Menorca te gaan of via het noorden van Mallorca het eiland rond te gaan.

Terwijl we net buiten de haven het grootzeil optrokken, draaide de boot ineens om. Dat was vreemd want hij de koers was met de automatische piloot vastgezet tegen de wind in, zodat we met Jon aan de mast en ik in de cockpit het zeil konden heisen. Een foutmelding op de kaartplotter gaf aan dat er een probleem was met de automatische piloot. Nu was het geval, dat we in Porto Colom met de achterkant van de boot aangelegd hadden en dat er ongeveer een meter onder het wateroppervlak een uitstekende richel was waar ons roer een aantal keer tegenaan schuurde. Zo gauw we dit door hadden, hadden we we de aanleglijnen een stuk langer gemaakt maar het zou best kunnen dat hierdoor iets in het mechanisme van de automatische piloot schade had opgelopen. Omdat we die dag niet ver gingen was het geen probleem om handmatig te sturen, maar we hoopten van ganser harte dat het geen ernstig probleem zou zijn want dat zou best duur kunnen zijn om op te lossen. Pas wanneer we voor anker lagen zou Jon gelegenheid hebben om het verder te onderzoeken dus voorlopig hoopten we maar op het beste.

Tussen Porto Colom en Cala Ratjada lag een grote baai met een klein haventje Port Nou. Er was een groot, ondiep gebied om in te ankeren en er waren niet veel andere boten. Zodra we vastlagen  verdween Jon in de diepten van de hut aan stuurboord om de automatische piloot te bekijken. Gelukkig was het alleen een connectie die losgeschoten was. Een gedeelte ervan moet wel vernieuwd worden maar het was eenvoudig om de betreffende aansluiting tijdelijk weer vast te maken.

Cala Ratjada

Na een goede nachtrust met weinig deining gingen we verder naar het kleine haventje van Cala Ratjada, in het noordoosten van Mallorca. Dit was een leuk plekje, met veel charme en ook veel Duitsers. We besloten om onszelf te trakteren en om uit eten te gaan en we werden door de serveerster direct in het Duits aangesproken. Overal om ons heen waren grote, stevige, blonde mensen – wel iets anders dan de over het algemeen kleine, iele, donkere Spanjaarden. Het was een toeristisch stadje maar alle restaurants zagen er goed verzorgd uit en het had een hele leuke sfeer.

De volgende dag bleek de wind ongunstig te zijn om verder richting het noorden te gaan dus besloten we weer richting het zuiden te gaan naar Porto Colom omdat we daar toch goede verhalen over gehoord hadden en we het zelf ook wel eens bij daglicht wilden bekijken.

Porto Colom

Omdat we de wind in de rug hadden konden we gelijk buiten de haven van Cala Ratjada de zeilen heisen, en totdat we 6 uur later in Porto Colom arriveerden hebben we de motor niet aan hoeven doen. Niet alleen was het een heerlijke zeildag, Jon ving ook zijn eerste visjes! Twee makrelen haalde hij binnen, vervolgens werden ze achter het wiel schoongemaakt en in de koelkast gestopt zodat ze voor het avondeten gebakken konden worden.

Het bleek dat er meer dan genoeg ruimte was in de ankerplaats van Porto Colom. De bodem bestaat uit zeegras met zandplekken en omdat het erg beschut is voor alle wind en golfslag, behalve vanuit het zuidoosten, is het bijna altijd een perfecte plaats om een paar dagen door te brengen. Wat ook handig is, is dat je heel gemakkelijk aan land kunt gaan. Als je de baai met meerboeien doorsteekt kom je bij de kust met een aantal aanlegsteigers met vissersbootjes waar je zonder problemen je rubberboot aan kunt leggen. Direct aan de kust ligt een groenstrook met dennenbomen – perfect om de hond uit te laten en om in het heetst van de dag de schaduw op te zoeken. Je kunt de rubberboot ook in het haventje aanleggen, hier bevind je je vlakbij de supermarkt en diverse restaurants van het dorpje.

Dit beviel zo goed dat we er een week bleven. We brachten onze tijd door met snorkelen, werk (moet helaas ook gebeuren!), boeken lezen (Margriet) en Star Trek kijken (Jon). Het voelde net alsof we op vakantie waren maar alleen was dat niet zo: dit was nu ons leven. Het kon niet beter. En het werd ook niet beter want onze achterstag ging kapot. Maar daar meer over in ons volgende artikel.