Het is woensdag 9 Mei 2018, 2 uur in de middag. We zijn net vertrokken vanuit Aguilas in de richting van Cartagena, 25 zeemijl verderop. Er is weinig wind dus we hebben de motor aangezet. Met de zeilen was onze snelheid slechts 2 knopen wat niet genoeg is om voor zonsondergang op de bestemming aan te komen. De zon begint aardig op te warmen en er is weinig golfslag, een prachtige dag op het water. 

Dan maar omkeren

2 dagen geleden hadden we niet zo’n goede dag. Op een gegeven moment was het zelfs zo onstuimig dat we besloten niet verder te gaan en de boot om te keren. Die ochtend hadden we eerder dan gepland de ankerplaats in Almeria verlaten omdat de Guardia Civil ons verzocht weg te gaan. We lagen namelijk, samen met 2 andere boten, te dicht bij de ingang van de jachthaven. 

Eerst was er helemaal geen wind maar al snel begon het flink te waaien. Toen het 20 knopen bereikte reefden we het grootzeil. We gingen niet overdreven hard, ongeveer 5 knopen, maar de golven wierpen Goodvibes flink van links naar rechts. De deur van de voorraadkast werd opgeduwd door het gewicht van de blikjes en potten die ertegen aan knalden en bijna de hele inhoud viel op de vloer. Het had geen zin om het proberen weer terug te zetten (het mechanisme dat de deur dicht houdt moet eerst gemaakt worden) en dus lieten we het maar op de vloer heen en weer glijden. Puppy was op ons bed gaan liggen zodat ze niet zoveel heen en weer gegooid werd. Toen ik even bij haar kwam kijken, stond ze op en omdat de voorkant van de boot zoveel op en neer ging, vloog ze gewoon een aantal centimeter in de lucht! 

We naderden Cabo de Gata, een kaap die berucht is om de sterke wind. Het grootzeil was twee keer gereefd en de fok hadden we al ingerold want we hadden nu wind van 25 knopen. Dit was niet echt leuk meer en we besloten om de boot om te keren om te zien of het weer dichter bij de kust wat kalmer was. Dat was inderdaad het geval en we konden onze tocht voortzetten. 

Wat later dan gepland hebben we Cabo de Gata in de achtergrond

Ankeren in de nacht

We waren tegelijk vertrokken met de 2 andere boten in de ankerplaats: s/y Wilma (een betonnen boot uit Zweden met aan boord Helena en Fredrik die we in Gibraltar hadden leren kennen) en West Monsun (een stalen boot met ook een Zweeds echtpaar aan boord, Sten en Annika). Hun boten zijn ongeveer drie keer zo zwaar als die van ons en hadden daarom niet zoveel problemen met de wind en golven. Zij voeren recht door de golven zonder al te veel heen en weer geslingerd te worden. 

Tegen de tijd dat wij rond half elf ’s avonds bij de geplande ankerplaats aan kwamen, waren Wilma en West Monsun daar al een poos. We moesten in het donker het anker laten zakken. Dit hadden we nog niet eerder gedaan en het wordt over het algemeen niet aangeraden want het is lastiger om eventuele rotsen, boeien of andere obstakels te zien. Langzaam voeren we richting de lichten van de 2 andere boten. Fredrik stond op het dek met een zaklamp zodat we in ieder geval iets konden zien. We lieten het anker zakken en gelukkig lag hij gelijk goed vast. 

Al met al was het een vermoeiende dag geweest: 6 uur zeilen met stevige wind en lastige golven en nog eens 3 uur met de motor aan. Helaas was er ook ’s nachts nog veel deining waardoor we maar weinig konden slapen. De volgende ochtend zagen we dat er flink veel boeien waren die we de vorige avond totaal niet gezien hadden. We hadden geluk gehad dat we gelijk voor anker waren gegaan en niet meer rondjes hadden gemaakt. Het toont wel aan dat het niet zo’n goed idee is om in het donker aan te komen.

Met zo’n uitzicht vergeet je alle anker problemen weer snel

Ankeren in de regen

De volgende dag besloten de 3 kapiteins na overleg op Whatsapp om rond 9 uur in de ochtend weer te vertrekken. De eerste 12 uur zou ons dat een gunstige wind geven, maar de daarop volgende 6 tot 10 uur zou er heel weinig wind zijn. We zouden kunnen proberen om naar Mar Menor te gaan, maar dan zouden we zeer waarschijnlijk de hele nacht de motor aan moeten hebben. We besloten daarom om net voor zonsondergang voor anker te gaan om zo deze keer hopelijk wel goed te kunnen slapen. 

Het weer was ons deze dag bijzonder goed gezind en we zeilden maar liefst 10 uur achter elkaar met 10 tot 15 knopen in de rug. De golven kwamen ook van achteren en onze snelheid liep op naar 6 tot 7 knopen. Na lunch zag ik een schildpad in het water! Afgezien van dolfijnen op onze eerste tocht hadden we nog weinig vissen of andere dieren gezien dus het was erg bijzonder om dit beestje te zien zwemmen. 

De laatste 2 uur verdween de wind en moesten we de motor aanzetten. Net voor we bij de ankerplaats aankwamen verschenen er grijze wolken boven het plaatsje Aguilas. En ja hoor, 20 minuten voordat we arriveerden begon het te regenen. Zodra we achter de golfbreker waren lieten we het zeil zakken. We waren extra voorzichtig niet op het dek uit te glijden. We voeren langzaam langs West Monsun, die net iets eerder dan ons aangekomen was, en lieten het anker zakken. Helaas kreeg het geen grip op de bodem. Toen ik het weer omhoog gehesen had leek het anker wel een kerstboom: het zat vol met zeewier. Met de bootshaak kon ik het wier er afschrapen en we probeerden het opnieuw. Ook deze keer hadden we geen geluk. We voeren iets heen en weer om te kijken waar we lichte plekken in het water konden zien – een teken dat er zand is op de bodem en geen wier. Drie keer is scheepsrecht en de volgende poging lag het anker goed vast. 

Jon bleef nog 20 minuten aan dek om s/y Wilma binnen te loodsen. Gelukkig hadden zij maar 1 poging nodig en toen kon ook Jon zijn regenkleding en laarzen uitdoen. Een glas wijn om op te warmen stond al klaar. 

Regenachtig Aguilas de volgende morgen: prachtige zonneschijn