Samen met 4 andere boten vertrokken we van Mar Menor naar Formentera. We gingen om 10 uur in de ochtend door de brugopening en vanaf het begin van de trip tot het begin van de avond zeilden we prachtig mooi met een gemiddelde snelheid van 4 knopen. Toen verminderde de wind en besloten we om de motor aan te zetten want het grootzeil kreeg niet veel wind en flapperde maar heen en weer. Ik stond op wacht van middernacht tot 3 uur. In die tijd nam de wind weer toe tot 7, 8 en 9 knopen waarop ik het voorzeil hees en de motor uit kon zetten. Toen ik om 3 uur naar bed ging deden we 5 knopen. De maan was net onder de horizon verdwenen en het was pikdonker. 

Ondertussen was De Witte Raaf al uit ons zicht verdwenen, want ze vaart een stuk sneller dan ons. Goodvibes en Bonduca gingen ongeveer gelijk op, gevolgd door s/y Wilma zo’n 5 mijl achter ons. Ze hadden alles met de zeilen gedaan en de motor nog niet aangehad, hierdoor waren ze wat langzamer. De hekkensluiter was Susan, in haar eentje in een boot van 26 voet met een kapotte autohelm waardoor ze zonder onderbreking aan de helmstok moest blijven. Elke 2 uur nam Wilma contact met haar op via de radio om te checken dat alles goed ging. Gedurende de hele dag, en ook ’s nachts maar iets minder, hadden we regelmatig met iedereen contact via de VHF. 

4.40 am. Het was niet zo onverwachts dus, om op dit tijdstip een bericht te ontvangen van Wilma. Jon beantwoordde de oproep terwijl ik in bed ook naar hun boodschap luisterde:

Panpan Panpan Panpan. We zien een rubberboot met ongeveer 10 mensen die in onze richting komt. We denken dat het misschien vluchtelingen zijn.

Wilma vroeg of wij de oproep door konden geven aan de kustwacht terwijl zij de boot in de gaten hielden. Zij hadden dit spoedbericht al een aantal keer verzonden maar nog geen antwoord erop ontvangen. Ik kwam snel uit bed en kleedde me aan terwijl Jon het bericht over de radio herhaalde.

4.45 am. Een paar minuten later ontvingen we opnieuw een bericht van Wilma:

Mayday Mayday. Man overboord!

We schrokken ons rot, want we dachten dat wellicht een van onze vrienden in het water was gevallen. Al gauw kregen we meer informatie en werd het duidelijk dat 2 opvarenden van de rubberboot in het water waren gevallen. Ze waren al snel weer opgepikt door de anderen in de boot, maar omdat het zo donker was kon Wilma dit niet met zekerheid te zeggen.

Inmiddels had Jon contact gelegd met de Spaanse kustwacht (gelukkig spraken ze goed Engels). Zij adviseerden Wilma om op veilige afstand van de rubberboot te blijven en, indien nodig, reddingsvesten of andere noodapparatuur overboord te gooien. Wilma bleef rondjes varen rondom de boot zodat ze deze en de opvarenden niet uit het oog zou verliezen. 

Wilma en de rubberboot met 11 opvarenden (foto genomen door Susan)

In eerste instantie wilden we omdraaien om naar Wilma terug varen zodat we konden helpen. Maar nadat we een paar minuten tegen de wind en golven in gevaren hadden, realiseerden we ons dat het waarschijnlijk wel 2 uur zou duren om ze te bereiken. Dus we draaiden weer om en vervolgden onze koers, dubbelgereefd om onze snelheid te verminderen, naar Formentera. Veel meer dan naar de radio blijven luisteren konden we niet doen. 

De kustwacht had alles onder controle en zij zouden Wilma een stuk sneller kunnen bereiken dan wij. Een helikopter was vertrokken van Palma en zou in 30 minuten bij ze zijn, en daarnaast zou een reddingsboot vanuit Alicante in 2 uur bij ze aankomen.

Wilma, de helikopter en de reddingsboot hadden regelmatig contact via de radio. Zo hoorden wij dat Helena en Fredrik inmiddels 1 persoon aan boord hadden genomen. Er waren in totaal 11 mensen in de rubberboot die van Algerije vertrokken was. De motor van de rubberboot was kapot en verschillende mensen in de boot waren zeeziek. 

5.40 am. De helikopter arriveerde en bleef boven Wilma en de rubberboot rondjes vliegen totdat de reddingsboot aan zou komen. Omdat er geen spoedeisende medische hulp vereist was, hadden ze besloten om de mensen niet met de helikopter uit de boot te hijsen, maar in plaats daarvan op de reddingsboot te wachten. 

Wilma en de reddingshelikopter op de AIS

6.40 am. De helikopter had bijna geen brandstof meer en moest terugkeren naar de kust. De reddingsboot was op 20 minuten afstand.

7.40 am. Via de VHF hoorden we dat de boot inmiddels was gearriveerd en alle 11 personen aan boord had genomen. Wilma kon de koers naar Formentera hervatten. 

Aankomst in Formentera

Zoals je je wel voor kunt stellen, konden we de eerste paar uur niet echt de slaap hervatten. We waren vooral opgelucht dat iedereen in veiligheid was gebracht en dat de hulpdiensten zo snel en efficient opgetreden hadden. In totaal was de hele reddingsoperatie in 3 uur afgerond. Omdat wij langzaam maar zeker van Wilma vandaan gevaren waren, konden we ze niet langer via de radio bereiken. Hopelijk waren ze in staat om gewoon verder te gaan. 

Zonsopkomst met Formentera in de verte. Een prachtig gezicht na een lange nacht.

Rond 3 uur in de middag kwamen we aan in Formentera. We aten wat en vielen alletwee al snel in slaap. We hielden de VHF en AIS aan zodat we Wilma en Susan aan konden zien of horen komen. Toen ze uiteindelijk 6 uur ’s avonds in Formentera arriveerden hadden we even kort contact met ze. We waren al snel gerustgesteld dat alles in orde was en dat ze van een welverdiende nachtrust gingen genieten.

Meer informatie

Je kunt hier meer lezen over die spannende nacht zoals Fredrik en Helena van s/y Wilma die ervaren hebben:

http://projektsunshine.blogg.se/2018/may/man-overboard.html

En ze hebben ook een kort filmpje gemaakt: