Met de zeilboot langs het westen van Majorca

Majorca ligt 50 zeemijl van Ibiza, wat goed te doen is op één dag. We hadden alleen niet veel wind dus de meeste tijd hadden we de motor aan. Dit jaar hebben we al veel meer kunnen zeilen dan vorig jaar dus we vonden het niet zo erg om wat brandstof te gebruiken. We waren op weg naar een van de meest toeristische plaatsen in Majorca namelijk Magaluf. Niet dat we van plan waren om samen met de vele Britse en Noord-Europese toeristen daar te gaan feesten, maar omdat de locatie ons goede beschutting zou geven voor de golven uit het zuiden.

Magaluf

We kwamen om 20 uur aan, maar het duurde wel even voordat we het anker gezet hadden. Er was zand op de bodem maar om een of andere reden wilde het anker niet vastzetten; misschien dat het zand te los was of dat er toch wat rotsen in de weg lagen? Na drie keer proberen lagen we vast en konden we s/y Wilma verwelkomen. Zij hadden ook problemen met het ankeren en het duurde maar liefst anderhalf uur voordat ze vastlagen. Tegen die tijd waren wij al naar bed want we waren tamelijk moe van de hele dag varen.

Ontbijt voor de kust van Magaluf

De volgende ochtend konden we onze omgeving wat beter bekijken. Er stonden aardig wat hoge hotels en appartementencomplexen aan het strand maar lang niet zo veel als op andere plaatsen aan bijvoorbeeld de Costa del Sol. Je kon in de verte muziek horen en er voeren regelmatig speedboten met toeristen heen en weer maar het was niet overdreven storend. We gingen ook even aan land en hier kregen we dezelfde indruk: ja, het was zeker toeristisch maar niet zo erg dat het onverdraagbaar was. Ik vond het wel leuk om voor de verandering wat mensen te kijken en het vakantiegevoel te ondergaan.

De bemanning heeft het goed naar de zin

Santa Ponsa

Na twee dagen waren we ook dat wel weer beu en zetten we koers naar Santa Ponsa. Dit is een redelijk grote ankerplaats bij een leuk plaatsje met een mooi strand. We waren hier vorig jaar ook een paar dagen geweest dus we wisten ongeveer wat we konden verwachten. Hopelijk konden we in de nabijgelegen marina ons water opvullen, maar zo niet, dan waren we van plan later in de week naar een haven in Soller te gaan.

Het was maar een korte tocht, van 3,5 uur, naar Santa Ponsa. Ook hier moesten we een paar keer het anker omhoog halen en weer laten zakken, deze keer omdat we telkens iets te dicht bij andere boten in de buurt uitkwamen. Onze ankerlier had ook kuren, wat het ankeren niet gemakkelijker maakte: er zat wat vocht in de aansluiting van de afstandsbediening waardoor deze niet altijd goed werkte. Soms wanneer je op de knop drukte om het anker omhoog te hijsen of te laten zakken, deed deze het niet. Na nog een paar keer drukken deed hij het wel, dus dat was niet zo’n ramp. Lastiger was dat het apparaat een paar keer uit zich zelf aanging waardoor hij meer ankerketting liet zakken. Gelukkig gebeurde het omgekeerde (dat het uit zichzelf het anker omhoog trok) niet – dat zou best gevaarlijke situaties op kunnen leveren! Kapitein Jon haalde de aansluiting uit elkaar en maakte het schoon, en sindsdien gedraagt het zich weer.

We deden de rubberboot in het water (tijdens het varen leggen we deze meestal op het dek) en ginger erop uit om te zien of we ergens aan land konden om de hond uit te laten. Dit was echter niet zo gemakkelijk, de meeste aanlegplaatsen waren voor privé gebruik. Uiteindelijk vonden we een betonnen pier aan de noordkant van de baai. Er stonden wel hotels maar er stonden geen bordjes of erfafscheidingen dus gingen we er maar vanuit dat het voor iedereen toegankelijk was. Jammer genoeg was het letterlijk alleen maar beton: er was geen enkel stukje gras of zand waar de puppy even rond kon rennen. We droegen haar dus maar langs de zonneaanbidders in de ligstoelen. Het uitje was zo al opwindend genoeg voor de hond en dus gingen we maar weer terug naar de boot.

De baai van Santa Ponsa met Goodvibes bij de pijl

De tweede dag in Santa Ponsa gingen we aan land aan een klein strandje genaamd Calo d’en Pellicer. Deze keer hadden we de hond niet meegenomen, wat maar goed was, want honden waren niet toegestaan op het strand. We hadden een lekker ontbijt met zijn allen, omdat dit de laatste dag was dat Cat bij ons was. Voor €5 kregen we een stokbrood gevuld met lomo (varkensvlees), gebakken ei, ham, spek en kaas… Met name de mannen waren hiermee zeer in hun sas.

Vervolgens maakten we een wandeling in het dorpje Santa Ponsa. Ook hier was het tamelijk toeristisch maar er was een goede sfeer. In een lange straat met een aantal winkels bezochten we nog even de supermarkt voor een aantal boodschappen (wij hadden geen koffie meer, echt wel een noodzaak aan boord!).

Soller

Voordat we de volgende dag vertrokken naar Soller aan de west kust van Majorca, gingen we even langs de tanksteiger in het haventje van Santa Ponsa. Gelukkig was deze open en bovendien konden we hier ook water krijgen: 45 liter voor €1. Terwijl Jon dit voor zijn rekening nam, gooide ik ons afval in de containers en deed ik even een snel rondje op de kade met de hond. Nadat we onze watertank en de jerrycans van s/y Wilma en Susan hadden opgevuld, hadden we nog wat liters over en dus gaven het dek een flinke schoonmaakbeurt. Dat was een geslaagd begin van de dag.

De rest van de dag verliep niet geheel op rolletjes: volgens de weersverwachting zouden we 10 knopen wind in de rug hebben. Zo gauw we het eiland Dragonera voorbij waren kregen we inderdaad een lekker windje en zeilden we zo’n 5 knopen. Maar dit duurde niet lang en de wind verdween al snel. Op de AIS zagen we dat Wilma zo’n vier mijl buiten de kust voer, en we dachten dat zij daar misschien wind hadden gevonden. Snel een berichtje via de Whatsapp gestuurd, maar nee, antwoordden ze: ook hier geen wind. Dus we voeren maar verder langs de indrukwekkende rotsachtige kust met de motor aan.

Er zijn niet veel ankerplaatsen in het westen van Majorca en omdat het stadje Soller de moeite waard is om te bezoeken hadden we besloten daar naar toe te gaan. Bij het binnenvaren zag het er inderdaad schilderachtig uit: witte huisjes op groene heuvels met daarachter ruige bergen. De ankerplaats lag echter vrij vol. We gooiden het anker uit met vele meters ketting, omdat het vrij diep was, maar we lagen niet echt lekker: te dichtbij andere boten. Wilma had hetzelfde probleem en dus overlegden we even wat we zouden doen. We besloten om ergens anders naar toe te gaan.

Aankomst in Soller

Cala Tuent

Het was nog maar 6 uur in de avond en dus hadden we nog een aantal uur zonlicht om ergens anders te ankeren. We raadpleegden onze boeken en diverse apps en kozen voor Cala Tuent – op slechts 5 mijl afstand. Zoals het zo vaak in het leven gaat: wanneer je niet krijgt waar je op gerekend had, krijg je daar iets beters voor in de plaats. Cala Tuent had prachtige steile rotswanden met groene pijnbomen én slechts 1 andere boot. Het was vrij diep dus we moesten flink wat ketting uitgooien (45 meter) maar toen lagen we goed vast. We hadden nog tijd om met onze vrienden van Wilma onder het genot van een hapje en een drankje van de prachtige zonsondergang te genieten.