Cala Tuent beviel ons goed. Binnen een paar minuten konden we met de rubberboot naar land. Er was een betonnen pier waar we de rubberboot vast konden leggen en op een paar meter afstand stonden er vuilnis containers waar we ons afval kwijt konden. Er waren wel wat zonaanbidders op het strandje maar het was niet echt druk en omdat de ankerplaats niet zo groot was kwamen er geen grote motorboten op af. 

Cala Tuent op een rustigere avond

De tweede avond in deze cala, nadat we heerlijk op Wilma gegeten hadden, gingen we rond een uur of 10 ’s avonds terug naar Goodvibes. Er was onverwacht flink wat wind waardoor we nogal wat water in ons gezicht kregen tijdens het korte ritje in de rubberboot. Ik ging naar bed, maar na een paar uur werd ik wakker en merkte ik dat Jon niet naast me lag. Omdat de wind meer en meer toegenomen had en het vanuit alle mogelijke richtingen kwam, zwaaiden we aardig in het rond. Jon was er niet gerust op en had onder het genot van een kop hete chocolademelk, in de cockpit plaatsgenomen. Er waren een aantal andere boten bij ons in de buurt en ook de rotsachtige kust kwam soms onrustbarend dichtbij.

We lagen echter goed vast en het leek er niet op dat we iets konden raken, dus rond 2 uur ’s nachts kwam hij ook naar bed. Desondanks hield de wind en de constante gedachte dat we ergens tegen aan zouden kunnen botsen ons het grootste gedeelte van de nacht wakker. Rond 6 uur namen we alle twee opnieuw buiten een kijkje. Het was ongebruikelijk warm (veel warmer dan binnen in de boot) en het was bijna zonsopkomst. De zeilboot direct naast ons was nog steeds erg dichtbij en, wat ons meer zorgen baarde, hij was op slechts een paar meter afstand van de rotsen. Jon stond op het punt om de opvarenden wakker te maken door op onze misthoorn te blazen, maar het leek er niet op dat ze nog dichterbij de kust kwamen. Ik besloot om buiten te blijven en de boel in de gaten te houden terwijl Jon weer terug naar bed ging. 

Het was best lekker om buiten te zitten terwijl het steeds lichter en lichter werd. Maar ik bleef de andere boten goed in de gaten houden. Het is erg lastig om te zien of een boot steeds dichterbij komt of niet. Mocht onze buurman te dicht bij de rotsen komen dan was het enige wat we konden doen proberen hem wakker te maken. 

Na een poosje zag ik Fredrik op het dek van Wilma verschijnen. Zij waren in het midden van de nacht zeer dichtbij een andere boot gekomen en hielden de situatie ook goed in de gaten. Gelukkig kwam uiteindelijk ook onze buurman tevoorschijn. Ik zwaaide naar hem; hij zwaaide terug en ik was blij te zien dat hij in de cockpit plaatsnam: nu kon hij zelf de beslissing nemen of hij te dicht bij de rotsen was of niet. 

Ongeveer een uur later kwam de buurvrouw ook tevoorschijn en hesen ze het anker. De wind was inmiddels afgenomen en we konden een paar uur slaap inhalen. Onze vrienden op Wilma waren ook totaal verrast door de plotselinge wind. Later in de ochtend hadden ze even gepraat met de opvarenden van een boot die de afgelopen nacht in Soller had gelegen. Het was daar chaos geweest: verschillende ankers hadden het niet gehouden en boten waren tegen elkaar opgebotst. Bijna iedereen was de hele nacht op geweest en verschillende boten hadden diverse keren het anker op moeten halen en weer neer moeten leggen. We waren achteraf blij dat wij de beslissing hadden genomen daar niet te blijven.

Cala Tuent is niet breed en de kustlijn is erg rotsachtig

Pollensa

Er was een krachtige noord/noordwesten wind op komst waar we in Cala Tuent niet echt veel bescherming tegen zouden hebben. Dus besloten we richting de baai van Pollensa te gaan. Deze baai heeft de opening naar het oosten en heeft diverse ankerplaatsen waardoor je je goed kunt beschutten wind uit alle richtingen. 

10 minuten nadat we de cala verlaten hadden, hadden we een mooie 10 knopen wind in de rug. Met behulp van de spinnaker paal konden we het voorzeil zo ver mogelijk uitzetten. Deze ging aan stuurboord, en het grootzeil aan bakboord zodat we met de twee ‘vleugels’ zoveel mogelijk profijt hadden van de wind die recht van achteren kwam. 

Puppy houdt van beneden in de boot een oogje in het zeil

Op weg naar cala Tuent had ik al gemerkt dat de klem van de val van het grootzeil niet goed werkte. Het doel van deze klem is om de lijn die het grootzeil ophijst tegen te houden, zodat het zeil niet naar beneden zakt. Terwijl we het zeil hesen op weg naar Pollensa, glipte de lijn af en toe weer terug – niet zo geweldig als dit gebeurt terwijl je aan het zeilen bent. Kapitein Jon bond de lijn eerst vast zodat de lijn en het zeil in ieder geval op zijn plaats zouden blijven. Na een korte inspectie van de klem deed hij er wat WD40 in, wat het probleem verhielp. 

Met een goede wind in de rug haalden we een snelheid van 6 knopen tot aan Cape Formentor. Rond de kaap zouden we bijna 360 graden omdraaien waardoor we de wind (tussen de 15 en 20 knopen) tegen zouden hebben. We zouden heel dicht aan de wind kunnen zeilen maar met zo’n stevige wind zou dat betekenen dat we flink over zouden hellen. We konden aan de zeilboten achter ons, waaronder Wilma, zien dat die inderdaad flink schuin gingen. Kortom, we waren blij dat wij besloten hadden de motor aan te zetten en de wind over het grootzeil weg te laten lopen waardoor we redelijk rechtop en comfortabel de 5 mijl naar de ankerplaats af konden leggen.

Kittiwake: een 8 meter lange Heavenly Twins catamaran

Toen we daar aankwamen, zagen we al snel de kleine catamaran genaamd Kittiwake van onze vrienden Elena en Ryan. We hadden de dag ervoor contact gehad en we waren van beide kanten erg verrast dat zij op de locatie waren waar wij naar toe zouden gaan. We hadden ze eerder, een paar dagen voordat we vertrokken, in Gibraltar ontmoet, en daarvoor hadden we verschillende videos van ze bekeken op hun youtube channel. Ze vertellen daar hoe ze op redelijk jonge leeftijd (vergeleken bij ons tenminste!) zonder hoge kosten op een boot kunnen leven. Een goed voorbeeld voor iedereen die hier ook aan zit te denken, maar zich afvraagt of het financieel wel mogelijk is. 

De ankerplaats was bijzonder aantrekkelijk: veel ruimte met weinig andere boten en een diepte van rond de 4 meter – ideaal. Aan de andere kant van de baai ligt Pollensa, een klein stadje met een handige aanlegsteiger voor de rubberboten en een aantal supermarkten.

In de baai van Pollensa wordt geoefende met watervliegtuigen die gebruikt worden bij het blussen van bosbranden. Heel bijzonder om deze naast je te zien landen en opstijgen.

We leerden dit plaatsje aardig goed kennen: er was een Eroski, handig voor de boodschappen, en er waren vuilnisbakken op diverse locaties in de straatjes net achter de boulevard. Het was echter niet zo gemakkelijk om onze watertanks op te vullen: de haven verschafte alleen water aan boten die ook diesel afnamen, het tankstation verkocht normaal gesproken geen water van de kraan maar tegen een kleine vergoeding konden ze het eenmaal aan ons toelaten. Uiteindelijk was het handigste om in de supermarkt water in plastic flessen te kopen. Omdat het water uit een plaatselijke bron afkomstig was, kostten deze slechts €0.47 voor 5 liter. 

In de baai van Pollensa liggen een groot aantal boten aan afmeerboeien en, daarachter, een flink aantal boten voor anker. Het lijkt hier misschien niet zo, maar er is genoeg ruimte en je hoeft niet vlak naast je buren te liggen.

Voor anker

De romp schoonmaken

Het weer was niet zo geschikt om verder te gaan en bovendien beviel het ons zo goed hier in Pollensa, dat we er 10 dagen doorbrachten. Wat doen we zoal de hele dag voor anker? ’s Ochtends doen we het lekker rustig aan. We hebben geen alarm dat afgaat dus we kunnen wakker worden zo laat als we willen. Dat is overigens niet zo laat: meestal worden we tussen 8 en 9 uur wakker. Voor of na het ontbijt zijn er altijd wel wat huishoudelijke klusjes te doen: de afwas staat er vaak nog van de avond ervoor, ik stofzuig de vloer of we doen een handwasje. 

Als we met de rubberboot aan land gaan, zijn we zo een paar uur verder. Eerst uitzoeken waar alles is, dan even langs de supermarkt, kopje koffie drinken, wat rond lopen enzovoort. Blijven we op de boot dan is er ook altijd genoeg te doen: het draad op de vishengel vervangen, de buitenboordmotor schoonmaken, het dek schrobben. Tussendoor gaan we even zwemmen of snorkelen of gaan we even langs een van onze vrienden. Elke dag bekijken we de weersverwachting zodat we weten wat we kunnen verwachten en we onze plannen daarop af kunnen stemmen. Voor alle nieuwe bestemmingen waar we naar toe gaan lezen we uitgebreid de boeken en gidsen die we beschikbaar hebben en kijken we voor de laatste informatie op het internet.

De lieren schoonmaken

Voor het avondeten nemen we vaak goed de tijd. Jon is inmiddels zeer ervaren in het maken van pizza, inclusief het deeg, en we gebruiken vaak de barbecue voor het grillen van vlees. Vaak is het een kwestie van improvisatie om een gerecht te verzinnen met de ingrediënten die we aan boord hebben en wat er het eerst op moet. Ik heb inmiddels heel wat nieuwe combinaties uitgeprobeerd. Na het eten kijken we vaak tv. We hebben een paar hard disks met favoriete series en een grote collectie speelfilms dus er is altijd wel iets te vinden.

Het is niet zo makkelijk om een dagelijkse routine te ontwikkelen want de nachtrust wordt vaak onderbroken door wind, deining of onbekende geluiden. Gelukkig is er overdag tijd om de gemiste slaap in te halen. Wanneer we aan het zeilen zijn is ons ritme ook weer heel anders. Maar dat is een van de redenen dat we voor het zeilen gekozen hebben: het is vaak onvoorspelbaar en daardoor zeker geen sleur. 

Het is leuk om op het water te zijn, maar af en toe ook heerlijk om weer even tijd op land door te brengen.