Er zijn twee redelijk grote plaatsen op Menorca: Ciutadella in het westen en Mahon, de hoofdstad van het eiland, in het oosten. Alle twee zijn de moeite waard om te bezoeken, dus besloten we naar een ankerplaats in de buurt van Ciutadella te gaan om daar eerst rond te kijken.
Cala Santandria
Cap d’Artrux in het zuidwesten van Menorca
Het was een kort tochtje van Cala Son Sauro naar Cala Santandria, ongeveer 3 kilometer ten zuiden van Ciutadella. Het is een aardig grote cala maar omdat het inmiddels al eind Juni was en het hoogseizoen op het punt stond om te beginnen, wisten we niet zeker of we er plaats konden vinden. Goodvibes arriveerde als eerste en dus keken we eerst goed rond voordat we aan de anderen meldden of we hier konden blijven of niet.
Voordat we de cala binnenvoeren zagen we al een paar grote motorboten en catamarans voor anker liggen. Binnen in de cala lagen de kleinere boten bijna allemaal naast elkaar aan de twee zijkanten. Ze hadden hun anker in het midden van de cala liggen en waren met behulp van lijnen van de achterkant van de boot aan de rotsachtige kust vastgebonden. We hadden gelezen dat deze manier van ankeren (‘med mooring’ genoemd omdat deze stijl van aanmeren eigenlijk alleen in de Middellandse Zee voorkomt) vooral in Griekenland op de aanlegkades in kleine dorpjes toegepast wordt. We hadden dus niet verwacht dit in Menorca te moeten dan, maar ach, er was ruimte genoeg dus we besloten maar een poging te wagen.
De eerste keer Med mooring
We maakten eerst nog even een rondje door de cala zodat we tijd hadden om ons plan door te spreken. Met Jon aan het roer gingen we langzaam achteruit in een vrije plek. Ongeveer in het midden van de cala liet ik het anker zakken terwijl ons achtersteven richting de rotsen bleef gaan. Aan bakboord lag een klein motorbootje met een stelletje erop. We kwamen erg dichtbij deze boot maar gelukkig hadden we onze stootkussens opgehangen en de man op de andere boot hielp ook mee ons af te houden. Het hielp ook dat de wind ons richting de kust blies dus we gingen niet al te veel naar links of rechts.
Toen we nog maar een aantal meters van de kust verwijderd waren, zetten we de motor in zijn vrij zodat we niet langer achteruit bleven gaan. Nu moesten we op een of andere manier een touw aan de kust zien te krijgen. Gelukkig was onze rubberboot nog opgeblazen en hadden we deze gesleept omdat het zo’n kort tochtje was – normaal gesproken laten we deze altijd leeglopen zodat we hem op het dek op kunnen bergen. Jon sprong in de rubberboot maar de motor zat er nog niet op en ook de roeispanen waren nog opgeborgen. Hij duwde zich af van Goodvibes en al peddelend met zijn armen belandde hij aan de kust. Deze was erg rotsachtig en steil en het duurde even voordat hij de beste plek had gevonden om aan land te gaan.
De eerste, tijdelijke, lijn naar het vast land. De blauwe, langere, lijn zal later vastgemaakt worden.
Hij had een touw meegenomen en bond dit vast aan een rotspunt terwijl ik op Goodvibes de obstakels rond de boot (motorboot, rotsen enz.) in de gaten hield. Zo gauw het eerste touw aan Goodvibes vast gemaakt was konden we de motor uitzetten maar Jon moest weer terug aan land om extra touwen aan te leggen en er voor te zorgen dat ze goed vast bleven zitten, zonder dat ze teveel op de stenen zouden schuren.
Het is een stuk gemakkelijker als er iemand aan land is om je lijnen vast te maken. Jon helpt hier s/y Sally met het aanmeren.
Hij had hier echter niet zoveel tijd voor want als eerste van onze vrienden verscheen s/y Sally in de cala. Een aantal meters naast ons lieten ze hun anker zakken en met Jon al op het vaste land was het vrij eenvoudig voor ze om aan te leggen.
Nog meer aanmeren
Susan laat haar anker zakken terwijl ze wacht tot Jon beschikbaar is om haar te helpen met de lijnen.
Inmiddels was Susan ook in de cala gearriveerd. Voor ons, met zijn tweeën, was dit med mooring al niet zo eenvoudig; je kunt je wel voorstellen hoe lastig het moet zijn in je eentje. Omdat Jon nog steeds de lijnen van s/y Sally aan het vastmaken was, kon hij Susan niet direct helpen. Ze gooide daarom haar anker uit in het midden van de cala en bleef daar een poosje ronddrijven.
Nadat Jon ook Susan’s lijnen vastgemaakt had had hij nog steeds geen tijd om uit te rusten want hier kwam s/y Wilma, de laatste boot van onze vloot. Er was ruimte naast ons maar ze moesten wel voorzichtig zijn dat hun anker niet over ons anker gelegd werd. Met Helena aan het roer, Håkan van s/y Sally aan land en Jon in de rubberboot om Wilma in juiste banen te leiden, meerden de Zweden kalm aan in de aanlegplaats naast ons.
Ons nieuwe, tijdelijke, ‘thuis’
Eindelijk konden we even op adem komen en onze nieuwe omgeving verkennen. Omdat we zo dicht bij de kust waren (de afstand was ongeveer 5 meter) voelde het net alsof we in een haven aangemeerd waren. Het was echter niet zo gemakkelijk om aan land te gaan. Inmiddels was er een aardig ingewikkeld web van lijnen omdat Wilma ook van onze rubberboot gebruik maakte. Voor elke ‘overtocht’ moest je een van de drie lijnen los maken, de vele lijnen van de boot naar het vasteland ontwijken en aan de andere kant moest je onthouden om lijn weer vast te maken zodat je weer terug naar de boot kon.
ZOVEEL TOUWEN…
Het was ook niet zo eenvoudig om de steile kust op te klauteren. Maar toen we eindelijk boven waren, waren we aangenaam verrast met de omgeving. Er waren prachtige rotsformaties, wat gras voor de puppy en er waren bomen en struiken langs het pad naar het strand aan het eind van de cala.
Groen en rotsen wisselen elkaar af. Ongeveer hier hadden we de scooter geparkeerd en moesten we de boodschappen naar de boot dragen.
Bij het strand vonden we ook vuilnis containers (altijd handig!) en een paar winkeltjes. Er waren ook bushaltes op loopafstand waar je de bus kon nemen naar Ciutadella.
Prachtig blauw water in Cala Santandria, maar niet zoveel vis in het water
Ciutadella
De volgende dag gingen we richting Ciutadella. Eenmaal bij de bushalte aangekomen zagen we dat we ongeveer 20 minuten moesten wachten voor de bus. Volgens Googlemaps was het slechts 2.7 kilometer naar het centrum – makkelijk te lopen – dus dan maar met de benenwagen. Onderweg kwamen we een aantal nuttige zaken tegen: een grote supermarkt, een wasserette en een scooter verhuurbedrijf.
De stad Ciutadelle heeft 30.000 inwoners en het oude centrum ligt naast de haven. Omdat het centrum hogerop ligt heb je een prachtig uitzicht over de kades, de oude vissershaven en de moderne jachthaven. Twee dagen eerder was het Sant Joan geweest – het grootste festival van Menorca dat elk jaar op 23 en 24 juni gevierd wordt. Daarom was het vrij rustig in de stad toen wij het bezochten. Wel zo lekker want tijdens het festival zijn de middeleeuwse nauwe straatjes tjokvol met mensen terwijl wij rustig het centrum en de pleinen met eeuwenoude gebouwen konden bekijken.
Mahon
Voor de daarop volgende twee dagen hadden we een scooter gehuurd. Hiermee konden we wat meer van de rest van het eiland zien, inclusief potentiële andere ankerplaatsen.
Veel hekken in Menorca zien er zo uit: handgemaakt van licht gebogen hout
We reden eerst de 45 kilometer naar Mahon, aan de andere kant van het eiland. Tijdens de tocht dwars door Menorca vielen de verschillen van dit eiland met Majorca en Ibiza goed op. Menorca is veel gematigder, met minder luidruchtige toeristen en de binnenlanden worden voornamelijk gebruikt voor landbouw. Er waren veel weilanden met koeien en velden met ronde hooibalen. In het noordoosten van het eiland waren bossen met dennenbomen. Deze tref je in Majorca ook aan, maar het landschap is daar veel imposanter met hoge heuvels en steile rotswanden. Menorca is vrijwel geheel vlak, alhoewel de weg hier en daar toch een beetje omhoog en omlaag ging.
Toen we in Mahon aankwamen verloren we zicht op de 2 andere scooters met Fredrik & Helena en Susan. Dankzij onze mobieltjes konden we elkaar weer snel lokaliseren. Wij waren slechts een kilometer van ze vandaan, maar door de vele straten met éénrichtingsverkeer duurde het wel een half uur voordat we ze hadden gevonden. Het was inmiddels 3 uur en het was hoog tijd voor lunch en een kopje koffie. We hadden onze scooters naast de vismarkt geparkeerd. Heel toevallig hadden we een paar dagen eerder in Pollensa met een Duitser gesproken die ons vertelde dat je heerlijk tapas kon eten achter de vismarkt. En ja hoor, we waren slechts een paar meter verwijderd van deze geweldige plek.
De tandarts
Na de lunch verdeelden we ons opnieuw in twee groepen. De dag ervoor was een van Jon’s vullingen namelijk afgebroken en dus gingen wij met zijn tweeën op zoek naar een tandarts terwijl de anderen wat in de stad rondliepen. Eerder die ochtend had hij al in Ciutadella gekeken of hij ergens een afspraak kon maken maar vanwege de festiviteiten eerder die week waren veel tandartspraktijken gesloten. In Mahon waren er een aantal tandartsen in het centrum, en bij de eerste was het raak: over 45 minuten kon hij geholpen worden.
Hij kreeg een tijdelijke vulling zodat hij in ieder geval weer met de kies kon eten. Hij moest echter wel over een week weer terug komen zodat ze de rest van de vulling eruit konden boren. Mocht hierbij de wortel ontbloot worden dan zou een wortelkanaalbehandeling nodig zijn. Kortom, de komende week zouden we dus zeker nog op Menorca door moeten brengen. Niet zo’n probleem want het beviel ons hier goed!
De volgende ankerplaats?
Op de terugweg stopten we op twee aanbevolen ankerplaatsen in het noordoosten van het eiland. Addaia heeft een klein haventje en biedt een beperkt aantal ankerplaatsen in een prachtige groene omgeving. Fornells is een grote baai, 5 kilometers lang en 2 kilometers breed, met verschillende mogelijkheden om te ankeren. Beide waren zeker opties om later in de week een aantal dagen door te brengen.
Een hele dag boodschappen doen
Na een dag vol avontuur was het tijd voor wat minder interessante klusjes. Toen we Gibraltar verlieten hadden we flink veel eten en drinken ingeslagen. Sindsdien hadden we hier en daar wel vlees en vers fruit en groente gekocht, maar we hadden niet echt de mogelijkheid gehad om onze voorraden goed aan te vullen. Vorig jaar kwamen we erachter dat het de moeite waard is om flink veel rijst, pasta, vruchtensap, muesli en andere produkten die lang houdbaar zijn in te slaan, zodat je deze niet al te vaak opnieuw hoeft te kopen.
Met de scooter konden we lekker makkelijk naar de winkels rijden en we konden hem redelijk dichtbij de boot parkeren zodat we de zware tassen niet te ver hoefden te dragen. Aldus stond de hele dag in het teken van boodschappen doen. We begonnen bij de Lidl in Ciutadella. We konden aardig wat spullen kwijt in het zadel en de opbergbox van de scooter. De rest ging in tassen over mijn schouders en tussen Jon zijn voeten. Dit was redelijk eenvoudig, maar toen moesten we alles op de boot zien te krijgen. Eerst moesten we alle tassen ongeveer 200 meter naar de boot dragen. Daarna moesten ze voorzichtig in de rubberboot geladen worden, van de rubberboot in Goodvibes getild worden, en alles binnen in de boot gezet worden.
Nu nog alles op de boot zien te krijgen.
Vervolgens gingen we nog twee maal naar de Mercadona. Aan het eind van de dag waren we flink afgepeigerd en alle boodschappen, behalve de bederfelijke spullen die al in de koelkast gedaan waren, waren over de hele kajuit verspreid. We hadden geen tijd om dit te reorganiseren of zelfs om even uit te rusten want er was een nieuwe kennis onderweg naar cala Santandria die hulp nodig had bij het aanmeren.
Welkom Noorwegen
Een aantal maanden geleden had s/y Wilma een Noorse solo-zeiler genaamd Øivind leren kennen. Hij was onderweg naar Menorca maar had een aantal technische problemen met zijn anker dus hij had onze hulp nodig. Jon en Fredrik klommen in onze rubberboot zodat Fredrik aan boord van Øivind’s boot kon klimmen om hem te helpen het anker neer te laten. Terwijl Øivind achteruit voer kwam hij er plotseling achter dat zijn roer niet werkte. Hij zette snel de autohelm weer aan omdat hij zeker wist dat die eerder wel werkte. Gelukkig was dit nog steeds het geval en dankzij de extra hulp lag ook hij snel vast. De technische problemen konden wel tot morgen wachten, eerst was het tijd voor een welkomstborrel aan boord Øivind’s boot.