Zelfs voordat we de boot gekocht hadden, hadden we al gelezen over de La Maddalena-archipel. Deze eilandengroep in het noordoosten van Sardinië is volgens veel zeilers een van de beste bestemming in de Middellandse Zee. Helder blauw water, goudgele zandstranden – je weet het wel. We konden het ons bijna niet voorstellen dat zulke tropisch uitziende eilanden in Europa te vinden waren.

2 jaar later staan we in west Sardinië voor de keuze: of we gaan naar het zuiden via de westkust (de snelste route naar Sicilië, onze volgende bestemming) of we gaan naar het noorden en, langs La Maddalena, naar de oostkust en zo naar het zuiden. Deze laatste route is wel langer maar omdat we zo lang van La Maddelena gedroomd hadden zou het zonde zijn het te laten schieten.

Vergunning verplicht

De 7 grote eilanden en een aantal kleinere eilanden van de archipel van La Maddalena bevinden zich in een natuurgebied. Je kunt hier niet zonder vergunning rondvaren of je anker neerleggen. Via de officiële website is het heel eenvoudig om deze vergunning online aan te vragen. Je kunt op de site de taal veranderen naar Engels, maar het lijkt erop dat de vertaler er halverwege genoeg van had, want de rest van de tekst is nog steeds in het Italiaans. Met behulp van Google lukt het wel om  het formulier in te vullen want zoveel gegevens hoef je niet in te voeren: de identiteit van de kapitein en registratie gegevens van de boot. In plaats van het registratie nummer had ik de naam ‘Goodvibes’ ingevuld. Zo konden ze van een afstand zien wie we waren en hoefden ze ons niet om ons nummer te vragen. [Dat was inderdaad een goede zet geweest want we zijn niet een keer gevraagd om de vergunning of onze gegevens te tonen, ondanks dat er regelmatige controles waren]

De vergunning kostte €57 voor 1 week. Er gaan verhalen rond over zeilers zonder vergunning die datzelfde bedrag per dag moesten betalen. Het is dus zeker de moeite waard het papierwerk van te voren in orde te hebben.

Een bedrieglijk rustige ankerplaats

Dinsdag 24 juli vertrokken we in de middag van Cannigione voor een zeiltochtje van 4,5 uur naar het noorden van de twee grootste eilanden, Maddalena en Caprera.. In deze grote baai zijn verscheiden anker locaties en het is er redelijk beschut. De wind varieerde van 9 tot 20 knopen en we zeilden vlot naar onze bestemming.

Rond 7 uur ’s avonds arriveerden we op een geschikte plek om te overnachten, bij het eiland Giardonelli. Er waren 2 of 3 andere zeilboten maar verder was het rustig. Volgens de geruchten was La Maddalena in de zomer ontzettend druk, dus we waren aangenaam verrast dat het zo gemakkelijk was om een plek te vinden om te ankeren. We ontweken de rotsen die hier en daar onder water lagen en lieten de anker in het zand vallen. 

De volgende dag werden we om een uur of negen gewekt door aardige deining veroorzaakt door passerende motorboten. Deze dachten er niet aan om hun snelheid te verminderen en raceten langs Goodvibes om zo dicht mogelijk bij het strand te komen. Gedurende een aantal uur schommelden we regelmatig flink heen en weer. In de middag lag het water vol met jachten, motorboten en rubberboten. Het was wel duidelijk dat deze niet de nacht door zouden brengen dus op zich maakten we ons niet zo’n zorgen over de grote hoeveelheid boten.

Hier kwam verandering in nadat onze ankerketting door een luxe motorboot van de bodem getild werd. Zodra de ketting uit de propellor gehaald was en ons anker weer aan de ketting vastgemaakt was, legden we het anker weer neer, maar van toen af aan bekeken we argwanend alle boten die maar iets te dichtbij ons kwamen. 

Een stedentripje

We lagen niet zo ver van het stadje Maddalena vandaan, dus een goede gelegenheid om dat eens nader te verkennen. We gingen in onze rubberboot op pad en legden aan bij een klein haventje te zuiden van de brug die het eiland Maddalena met het eiland Caprera verbindt.

Volgens Google maps was het 3 kilometer lopen naar de stad. Maar na 45 minuten lopen in de hete zon leek het er nog steeds niet op dat we bij het centrum in de buurt waren. We hadden alleen nog maar grauwe flats gezien en veel afval langs de doorgaande wegen. De meeste gebouwen waren barakken voor het leger geweest en de aanwezigheid van een militaire academie benadrukte dat we ons niet echt in een gezellige buitenwijk bevonden.

Na een uur lopen kwamen we dan toch in de stad aan. De winkelstraten zagen er gezellig uit met veel souvenierwinkeltjes met leuk ingerichte etalages en een flink aantal gelaterias. Na een yoghurt ijsje en een kopje koffie gingen we op pad naar de supermarkt. We hadden niet veel nodig maar je hebt toch al gauw een paar tassen vol en we voelden er niet veel voor om een uur terug te lopen naar de rubberboot. Dus op zoek naar een taxi. Een taxi standplaats was er niet maar een verkoper van boottripjes was zo vriendelijk voor ons een taxi te bellen. We moesten €15 betalen – niet goedkoop, maar het was het geld wel waard om niet opnieuw langs de saaie wegen van Maddalena te lopen.

Snorkelen en de maansverduistering bekijken

Achter ons bevond zich de baai van Garibaldi. Er leek niet zoveel plek te zijn om te ankeren maar het was dichtbij genoeg om met de rubberboot naar toe te gaan. Het plan was om te gaan snorkelen, samen met de opvarenden van Wilma. Toen we bij een houten vlonder aankwamen en we probeerden de boot daar vast te leggen, werden we gelijk weggejaagd door een officieel uitziende man. Dan maar iets verderop proberen, en in plaats van aan te leggen gebruikten we het anker voor de bijboot. Het water was glashelder en de grond bestond voornamelijk uit zandbodem dus het zicht onderwater was geweldig. Jammer genoeg waren er niet veel bijzondere vissen te zien, maar dankzij grillige rotsformaties en vele kleine visjes was het toch wel de moeite waard. 

Vrijdag de 27e gingen we in het begin van de avond aan land om de maansverduistering te bekijken. Zowel Wilma als Goodvibes brachten een aantal salades en lekker hapjes mee voor een uitgebreide picnic. Het strandje was een perfecte plaats voor de maansverduistering want hij kwam recht voor ons op. Er waren geen andere mensen dus puppy kon ook naar hartelust rond rennen zonder dat we haar constant in de gaten moesten houden.

Eerst zagen we Mars opkomen. Daarna de maan, die al snel steeds kleiner werd en vervolgens bloed-rood. Het was een indrukwekkend schouwspel en het was een ideale locatie om de verduistering te bekijken. We waren in de natuur, zonder lichtvervuiling en hadden onze drijven huizen in de voorgrond. 

Terug naar het vasteland

Ondertussen hadden we al het merendeel van de week in de Maddalenas doorgebracht. Het liefst zouden we naar een ander eiland in de archipel gaan zodat we daar rond konden kijken. Maar aan de andere kant voelden we er niet veel voor om opnieuw te ankeren omdat we niet zeker wisten hoe betrouwbaar onze ankerketting was. De andere ankerplaatsen waren een stuk kleiner en overdag wellicht net zo vol als die waar we op dat moment waren. Daarnaast was er, met name in de middag, elke dag een stevige bries uit het westen vanwege de nabijgelegen straat van Bonifatius. Alle andere eilanden lagen ten westen van ons, wat zou betekenen dat we tegen de wind in zouden moeten varen. En dan was het nog maar afwachten of we een plek konden vinden die beschut was tegen die westenwind en de golfslag uit het westen. 

We hadden wel genoeg gezien en besloten om op zondag terug te gaan naar Cannigione op het vasteland om daar onze nieuwe ankerketting te bestellen. Dankzij de constante westenwind konden we in een ruk terug zeilen; de motor ging alleen aan voor het ophalen en weer neerleggen van het anker. 

Onze mening over La Maddalena eilanden

Alles in ogenschouw nemend waren we aanzienlijk teleurgesteld in La Maddalena. Uiteraard hielp de aanvaring met de motorboot niet mee om het ons naar de zin te maken. Maar ook daarvoor al, waren we niet echt onder de indruk van het land of het water van de eilanden. 

Je zou denken dat ze de opbrengst van de vergunning zouden gebruiken om het eiland in ieder geval schon te houden, vooral omdat het een natuurgebied is. Maar van wat we zagen op onze wandeling naar de stad was dit zeker niet het geval. De stad zelf was niets bijzonders, en ook onder water was het niet zo spectaculair als bijvoorbeeld Formentera. De stranden zagen er mooi uit en het water was bijzonder helder maar niet eens meer dan wat we al in de Balearen gezien hadden.

Het grootste probleem zijn echter de boten met de dagtoeristen. In juli en augustus gaat iedereen in Europa op vakantie en het lijkt wel of een groot aantal toeristen naar La Maddalena komt. De commerciële boten willen kostte wat kost zo dicht mogelijk bij het strand liggen en dus houden ze totaal geen rekening met andere boten. Ze leggen te weinig ankerketting uit waardoor ze niet op de plaats blijven liggen en hebben geen enkel probleem om hun anker vlak naast je uit te gooien. Daarnaast zijn er nog de grote superjachten die je bij het zeilen moet ontwijken en die aardige deining veroorzaken. Kortom, het is niet echt een relaxte omgeving.

Als je als zeiler La Maddalena in het voorjaar of in de herfst bezoekt. dan kun je waarschijnlijk zonder problemen meerdere plekken bezoeken zonder de overlast die wij ervaarden. Wij zijn echter teleurgesteld in La Maddalena. We hebben het nu gezien en kunnen het van de lijst afstrepen maar ik denk niet dat we er snel weer eens terug keren. 

Positief

• helder water
• natuurlijke stranden
• goed zeilen rondom de eilanden

Negatief

• Maddalena stad is niet bijzonder aantrekkelijk
• de onprofessionaliteit van de commerciële bootbestuurders
• grote hoeveelheden zwerfafval 
• weinig diversiteit aan zeeleven
• de golfslag van de vele passerende motorboten geeft constante deining aan boord
• bijna elke dag flinke westenwind 
• de grote aantallen dagtoeristen