We hadden op maandag 30 Juli een nieuwe ankerketting besteld in Cannigione. Deze zou volgens de verkoper vrijdag in de winkel bezorgd worden. We zouden dus de hele week in dit klein dorpje in Sardinië doorbrengen. Genoeg tijd voor wat klusjes op de boot.

Al een paar weken hing er een vreemde geur in de boot, met name bij de keuken. Eerst dachten we dat het de vuilnis was of misschien een ongelukje van Puppy dat ergens onopgemerkt verborgen was. Uiteindelijk kwamen we erachter dat de oorsprong in de la met potten en pannen was. Jon vermande zich en haalde de la leeg: ja hoor op de bodem lag een klein muisje. Het arme ding was vast komen te zitten in een pot en het bijbehorende deksel zodat het niet kon ontsnappen. Stuart Little werd snel overboord gegooid en de hele inhoud van de la + de la zelf werd grondig schoongemaakt.

Vorig zomer hadden we een grote rol met canvas gekocht. Hiermee hadden we al twee driehoekige zonneschermen van gemaakt, maar we wilden ook een groter, rechthoekig scherm maken. Deze konden we dan gebruiken aan weerskanten van de giek om een groot gedeelte van het dek en het grote luik in de kajuit in de schaduw te brengen. Met mijn eenvoudige naaimachine kan ik maximaal twee lagen van deze stevige stof vastnaaien, maar de hoeken – die extra stevig moeten zijn en daarom meer lagen bevatten – moeten met de hand vastgenaaid worden. Ik heb weinig geduld voor het naaien met de hand en dus nam Jon dit voor zijn rekening. 

We hadden ook de gelegenheid om wat tijd op het land door te brengen. In de zomermaanden organiseert Cannigione elke vrijdagavond een braderie. De vrijdag voordat we naar de Maddalenas gingen was het thema Braziliaans carnaval, en deze keer was het Sardinisch cultuur. Het was gezellig en het was vermakelijk om de Sardinische volksdansen te bekijken (zoals de meeste volksdansen bestonden deze met name uit dansen in een kringetje en vervolgens in stelletjes).

 

Wachten op de ketting

Eerder op die vrijdag hadden we de winkel met bootonderdelen bezocht om de ketting op te halen. Maar helaas: de ketting was nog steeds in de fabriek op het Italiaanse vasteland. Hopelijk zou hij maandag of anders dinsdag bezorgd worden. Dus we hadden weinig keus en bleven nog wat langer in Cannigione. Maandag hadden we ons er al op ingesteld dat hij er nog niet zou zijn, en inderdaad: geen ketting. Dinsdag probeerden we het weer. Deze keer konden ze ons wel vertellen dat de bestelling inmiddels in Olbia was, een redelijk grote stad op Sardinië. Nu moest het alleen nog naar Cannigione gebracht worden – wanneer dit precies zou gebeuren was niet duidelijk. Gelukkig hebben we, na 10 jaar in Spanje gewoond te hebben, de nodige ervaring met dit soort onduidelijkheid (‘mañana, mañana’) en bleven we maar rustig afwachten. Uiteindelijk kregen we woensdagavond het goede nieuws dat de ketting in de winkel aangekomen was. 

Met de rubberboot gingen we naar de marina. Ik bleef in de boot aan de kade (omdat je daar officieel je boot niet achter mag laten) terwijl Jon naar de winkel ging om de ketting op te halen. Het winkel personeel had ons verzekerd dat ze ons zouden helpen met het transport van de ketting die wel 100 kilo woog. Inderdaad, even later arriveerden Jon en Fabio met een ton op een steekwagen bij de kade. De ton werd geopend en de ketting werd op de bodem van de rubberboot neergelegd. 

Eenmaal weer op Goodvibes moesten we een plan bedenken om de oude ketting (die op dat moment in gebruik was) te vervangen met de nieuwe ketting. We haalden het anker op en lieten ons tweede anker zakken. Nu kon het anker van de ketting losgemaakt worden en tijdelijk op de boeg vastgebonden worden. Jon kwam in de rubberboot naar de boeg van Goodvibes en gaf me het begin van de nieuwe ketting die ik vervolgens door de ankerlier leidde. Met behulp van de ankerlier konden we zo de hele ketting binnenhalen. Het anker werd aan het uiteinde van de ketting vastgemaakt en opnieuw te water gelaten, nadat we het tijdelijke anker weer opgehaald hadden. 

Nog één nacht zouden we in Cannigione doorbrengen en dan konden we eindelijk verder gaan langs de oostkust van Sardinië. Onze vrienden op s/y Wilma en Vaare waren een paar dagen eerder vertrokken en het was hoog tijd dat we ze inhaalden.

Capo Coda Cavallo

Het begin van de tocht langs het oosten van het eiland was intens. In het noorden hadden we de rand van de Maddalena eilanden, en daarna was er een nauwe doorgang tussen het vasteland en een eilandje, gevolgd door het passeren van een top bestemming voor luxe motorboten: Porto Cervo. We hadden geen zin langer dan noodzakelijk door te brengen in deze drukke wateren met aan alle kanten boten die je inhalen of vlak voor je oversteken, dus gingen we hier met de motor aan zo snel mogelijk doorheen.

Zo gauw we in het open water waren konden de zeilen uit. Met een lichte wind varieerde onze snelheid tussen de 1,5 en 4 knopen. Onze bestemming was een ankerplaats bij Capo Coda Cavallo, die ons aanbevolen was door andere zeilers. Toen we hier aankwamen waren er een aardig aantal andere zeilboten maar er was gelukkig nog genoeg ruimte voor ons. De wind kwam de volgende dag van de verkeerde kant, dus we bleven hier in totaal 2 nachten. 

Arbatax

Zondag 11 Augustus was de wind weer gedraaid naar een betere richting. Hoogste tijd om een lange tocht van 50 mijl te maken zodat we ons weer bij onze vrienden verderop konden voegen. We stonden op bij zonsopkomst (6 uur) en 15 minuten later waren we onderweg. Er was weinig wind de eerste helft van de dag dus helaas moesten we opnieuw meer diesel gebruiken. In de middag nam de wind toe maar nu was de richting weer veranderd waardoor we er recht tegenin gingen. Daarnaast hadden de golven ook toegenomen waardoor we aardig op en neer gingen en af en toe hard op de golven knalden. 

Na 12 uur arriveerden we bij het punt dat we op de kaartplotter als bestemming ingevoerd hadden. We stuurden een berichtje naar s/y Wilma om te vragen waar ze precies lagen want we konden ze nog steeds niet zien op het AIS systeem. Wij dachten dat ze aan de noordkant van Arbatax lagen, maar het bleek dat ze in het zuiden ervan lagen, in het kleine baaitje Porto Frailis. Dit betekende dat we nog zo’n 5 mijl voor de boeg hadden… Ongeduldig zagen we de nog af te leggen afstand langzaam minder worden – we hadden er wel genoeg van voor vandaag. Uiteindelijk ankerden we om 19.45 naast Wilma en achter Vaare. Nadat we ons opgefrist hadden praatten we bij met Oivind, Fredrik en Helena op Vaare, onder het genot van een glas wijn en vlees van de barbecue. Geweldig om vrienden te hebben die het eten klaar voor je hebben staan na een lange dag op het water. 

In Porto Frailis was het niet toegestaan om met de rubberboot aan land te gaan. De enige manier waarop we aan land konden komen was om de rubberboot aan de rotsen aan de zijkant van de baai vast te maken en over de rotsen heen naar de dichtstbijzijnde weg te klauteren. Daar hadden we niet veel zin in (onze vrienden hadden dit eerder op de dag, voordat wij aankwamen, geprobeerd en een nat pak gehaald omdat ze van de rotsen in het water waren gevallen) en bovendien was er aardig wat golfslag vanuit het zuiden wat de hele operatie nog lastiger zou maken. Kortom: we bleven aan boord. 

Anker verloren!

Overdag kwamen er veel dagjestoeristen naar de baai. Het was niet zo druk als in de Maddalenas maar we hielden de boten rondom ons goed in de gaten. En ja hoor: een zeilboot legde zijn anker vlak voor ons neer. Jon hing gauw een aantal stootkussens op en bleef aan dek. De kapitein van de zeilboot wist niet goed wat hij moest doen. Hij bleef wel een half uur aan het roer staan, zonder dat hij zijn anker verplaatste of ergens anders heen ging. De rest van de familie (vrouw + kinderen) hingen ook maar rond en gingen niet het water in. 

Uiteindelijk haalde hij het anker weer omhoog. Maar iets leek niet in orde: de ankerketting had geen anker aan het eind! Desondanks voeren ze gewoon weg, alsof ze niet in de gaten hadden dat ze geen anker meer hadden. Jon dook het water in en ja hoor: hun anker lag gewoon op de bodem. Een andere man had ook gezien wat er gebeurd was en samen met zijn zoontje in de rubberboot haalde hij het anker omhoog. De zeilboot-zonder-anker was buiten de baai heen en weer aan het varen. Opnieuw leek het erop dat ze geen idee hadden wat ze moesten doen. Gelukkig waren er anderen die meer daadkrachtig waren en het anker werd weer naar ze teruggebracht. Zo maak je altijd wel wat mee!

Capo Ferrato

De volgende dag hadden we opnieuw een vroege start: om 6.20 uur waren we onderweg naar een nieuwe ankerplaats zo’n 40 mijl naar het zuiden. Volgens de weersverwachting zou er in de ochtend weinig wind zijn, maar in de middag meer. We hadden geen zin om weer (net zoals naar Arbatax) tegen de wind en golven in te gaan, vandaar dat we vroeg waren vertrokken. Wilma en Vaare vertrokken wat later want deze zware boten zijn beter bestand tegen meer wind en een ruwe zee. 

Om 14.30 kwamen we aan bij Cala Sa Figu, ten noorden van Capo Ferrato. Voor lunch hadden we spaghetti Carbonara, wel zo toepasselijk aangezien we slechts een aantal mijl van Capo Carbonara in het zuidoosten van Sardinië waren. Wilma en Vaare arriveerden in het begin van de avond en hadden geen probleem een plek te vinden in deze rustige baai. 

De kust bestond uit twee aardig drukke strandjes. Het was inmiddels een week geleden sinds we voor het laatst de vuilnis aan wal gebracht hadden en boodschappen hadden gedaan. Helaas leek het ook hier geen geschikte plek om aan land te gaan. Des te meer omdat we net gehoord hadden dat onze vrienden van Sailing Kittiwake en s/y Rocket Science in het zuiden van Sardinië een boete van €160 gekregen hadden voor het aan land brengen van hun rubberboot. 

Achteraf was het maar beter dat we de dag nadat we in Capo Ferrato aangekomen waren niet aan land waren gegaan want plotseling veranderde het tot dan toe rustige weer. Ik had wel een stormfront gezien in het noorden maar omdat de wind uit het oosten kwam, verwachtten we niet dat we daar veel overlast van zouden krijgen. Maar plotseling daalde de temperatuur een paar graden, de wind draaide naar het noorden, en binnen enkele minuten hadden we 2 meter hoge golven en 30 knopen wind op de boeg. De storm duurde een paar uur, maar met 50 meter ankerketting uit hadden we geen zorgen dat we niet vast zouden blijven liggen. Rond 8 uur ’s avonds was de baai weer net zo kalm als voor de storm en dus konden we rustig slapen. 

Villasimius

De laatste halte voordat we naar Sicilië over zouden steken was Villasimius. Hier is een grote ankerplaats voor het strand van Campulongu net buiten de jachthaven, die van alle kanten behalve het westen bescherming biedt. Mocht er een westenwind opsteken dan kun je vrij eenvoudig via Capo Carbonara naar de oostkant van het schiereiland gaan waar je beter beschut ligt. Omdat er een haven vlakbij was, was dit ook een goede plek om boodschappen en de was te doen en ons in het algemeen voor te bereiden op de oversteek naar Sicilië.

Om 8.30 vertrokken we uit Capo Ferrato – deze keer was het niet nodig om met zonsopkomst op te staan omdat we slechts 20 mijl te gaan hadden. Zodra we rond Capo Carbonara kwamen, stak de wind ineens op uit het westen. In plaats van het anker neer te laten in Campulongu gingen we een stukje verder naar Capo Boi. Tegen de tijd dat we het middageten op hadden was de wind gezakt en konden we op de motor terug naar Campulongu. Dankzij onze nieuwe ankerketting konden we zonder problemen in dieper water ankeren en dus lieten we het anker vallen aan de rand van de ankerplaats, in 8 à 9 meter diepte.

We wisten het op dat moment nog niet, maar we zouden hier geruime tijd door brengen want vanwege het weer zouden we niet zo snel naar Sicilië kunnen oversteken.