We brachten de laatste paar dagen in de Balearen – tegelijkertijd onze laatste paar dagen in Spanje – door in Fornells, Menorca. Eerst vulden we in Ciutadella ons water bij. Dit kostte €6 voor een onbeperkt aantal liters en 2 uur verblijf aan de kade waardoor we de boot grondig konden afspoelen en we ook nog tijd hadden om de vuilnis kwijt te raken en Puppy uit te laten. Daarna zeilden we in kalm weer van Cala Santandria in het westen naar de grote baai van Fornells in het noorden van Menorca. 

Het noordwesten van Menorca

Fornells

Bij aankomst in Fornells voeren we langs Susan die al voor anker lag in een klein gebied met zandbodem recht voor het centrum van dit plaatsje. Het was daar redelijk vol en er waren grotere anker gebieden verderop in de baai dus wij gingen daar eerst kijken. Het was niet zo gemakkelijk om een plek te vinden met de juiste diepte: het ging heel snel van diep (meer dan 10 meter) naar ondiep (minder dan 3 meter). Nadat we nog eens rond gekeken hadden lieten we toch maar het anker zakker in 4 meter water met zeewier op de bodem. Misschien dat er de volgende dag meer plaats zou zijn bij de zandbodem waar Susan lag. 

Laat in de avond in Fornells

Dat was inderdaad het geval en dus besloten we de volgende ochtend om te verhuizen. We lieten het anker neer niet zover van de rotsachtige kust maar omdat het zich gelijk diep in het zand groef lagen we goed vast. De komende dagen zou er wat wind opsteken dus we hielden onze positie en die van de andere boten rondom ons goed in de gaten. Omdat er niet zoveel ruimte was lagen we allemaal dicht bij elkaar. Een Spaanse motorboot lag wel heel dichtbij ons, op slechts een paar meter afstand. We zeiden vriendelijk gedag en vertelden de opvarenden dat de wind toe zou nemen en dat het wellicht niet zo’n slecht idee was om het anker wat verder uit te laten. Geen probleem, ze lieten een paar meter ketting uit en gingen daarna prompt aan wal voor een kopje koffie. 

De wind steekt op

Hier ziet het er rustig uit, maar een paar uur later stak de wind op

Een medewerker van de haven kwam in een rubberbootje de ronde doen om ons te waarschuwen voor de komende wind. Ze waren met name bezorgd om de onbemande motorboot die niet al te ver van de rotsen lag. We vertelden de man dat zowel onze boot als de motorboot voldoende anker ketting uit had gelaten en dat we goed vastlagen. Mochten we zien dat er een probleem was met de motorboot dan zouden we het havenkantoor via de marifoon waarschuwen. Dat stelde de man enigszins gerust maar hij wilde wel eerst zelf nog even het anker bekijken met een soort emmer met een doorzichtige bodem. Later kwam er nog iemand van de Ports IB (een niet-commercieel haven netwerk in de Balearen) ons waarschuwen voor het weer. We waren aangenaam verrast met deze aandacht voor de boten die voor anker lagen. Meestal worden deze door het havenpersoneel genegeerd. 

Het waaide uiteindelijk niet zo hard als voorspeld. Desondanks kwam Susan’s boot steeds dichterbij een nabijgelegen boot. Eerder die dag had ze een praatje gemaakt met de eigenaar en hij had haar verteld dat hij aan land ging om te werken, dus ze wist dat er niemand aan boord was. Een van de zonnepanelen op de boot was losgeraakt en Susan wilde proberen om aan boord te klimmen om het weer vast te maken. Zo gauw wij zagen wat er aan de hand was, sprong Jon in onze rubberboot om te helpen. Hij kon eenvoudig aan boord komen en bond het zonnepaneel weer vast. Tegelijkertijd zagen we alle drie dat de boot niet goed vast lag en dat het anker over de bodem sleepte. Jon vond een extra anker op de boot en liet het van het voorsteven vallen zodat de boot vastgehouden werd met twee ankers.

Jon gooit een tweede anker uit op de naastgelegen boot. Susan houdt ook een oogje in het zeil.

Een paar uur later kwam de eigenaar terug. Hij was erg blij dat we zijn zonnepaneel hadden gered en het extra anker uitgegooid hadden. De opvarenden van de motorboot kwamen nadat de ergste wind voorbij was, ook terug aan boord. Ze leken totaal niet ongerust over het feit dat ze niet op de boot waren tijdens de wind. 

Een tweede bezoek aan Mahon

De tegenvallende gin distilleerderij

Er stond opnieuw een bezoek aan Mahon op het programma zodat de gebroken vulling van Jon gemaakt kon worden. De busdienst van Fornells naar Mahon was erg efficient: € 3,50 voor een ritje van ongeveer een uur. Ik ging ook mee om nog wat meer in Mahon rond te kijken. Een van de dingen die ik wilde zien was de gin fabriek. Volgens TripAdvisor was dit een van de top attracties in Mahon. Dat viel nogal tegen: het was niet meer dan een winkel waar je verschillende (dure) gins kon kopen. Via grote ramen kon je de distilleerderij zien maar er was geen rondleiding en er was verder erg weinig informatie over het distilleer proces. Omdat het 10 uur in de ochtend was had ik ook geen zin om de gins te proeven. Dat kon wel, maar waarschijnlijk puur met het doel je wat te verkopen. 

Trappen naar het oude centrum van Mahon

Na een uur in de toenemende hitte van de stad rond te hadden gelopen ging ik weer terug naar de tandarts. Jon zijn rechterwang was onder de verdoving en hij kon de eerste paar uur niet eten of drinken dus het had weinig zin om ergens te gaan lunchen. We besloten dus om weer terug te keren naar Fornells. Gelukkig was een wortelkanaalbehandeling niet nodig en hoefde Jon niet nog een keer terug te komen bij de tandarts. Dit betekende dat we onze overtocht naar Sardinië konden gaan plannen. 

De overtocht naar Sardinië

Het zou ongeveer 48 uur duren om over te steken van Menorca naar Sardinië. We vertrokken rond lunchtijd zodat er grote kans was dat we overdag aan de andere kant aan zouden komen. De weersverwachting voor de komende twee dagen was lichte tot matige wind met een maximum van 10 knopen. De eerste paar uur zouden er wat hoge golven kunnen zijn maar deze zouden al snel minder worden. De eerste dag slaagden we erin in totaal zo’n 3 uur langzaam te zeilen, 2 tot 3 knopen. Ook ’s nachts moesten we een aantal keer de motor aan zetten. Er was niet echt genoeg wind om constant te zeilen maar het voordeel was wel dat we dankzij het rustige weer goed konden slapen.

Tijdens de eerste nachtwacht (21 uur tot middernacht) ontdekte Jon dat de navigatie verlichting voorop de boot niet aan gingen. Hij deed het carnavalslicht aan (dit moest ik googlen, in het Engels heet het tri-colour maar in het Nederlands heet het blijkbaar carnavalslicht!) maar dat hield er ook na een uur mee op. We hadden ons toplicht en heklicht nog dus we waren in ieder geval te zien, en er waren trouwens bijzonder weinig andere boten op onze route. 

De tweede wacht (middernacht tot 3 uur) was het mijn beurt. Er waren lichtgevende kwallen die aan het achtersteven continue van onder de romp tevoorschijn kwamen – een prachtig schouwspel in de donkere nacht. Ook probeerde ik met behulp van de SkyView app een aantal sterren en planeten aan de hemel te herkennen. Mars was duidelijk zichtbaar en er was een heldere, meer oranje-achtige ster aan stuurboord die Diphda heet (nooit eerder van gehoord). Net voordat mijn wacht erop zat kwam de maan op. De lucht kleurde fel oranje en heel even dacht ik dat er verderop een boot in brand stond, maar toen kwam een streepje maan tevoorschijn. Middenin de nacht kunnen je gedachten vreemde kronkels maken. Op een gegeven moment dacht ik ook een lichtsignaal van een noodfakkel te zien maar ik realiseerde me al gauw dat het licht de andere kant op ging: van boven naar beneden in de hemel, in plaats van beneden naar boven. Het was waarschijnlijk een meteoor.

Zonsopkomst op zee

Dag 2 op zee

Van 5 uur ’s ochtends tot half drie in de middag konden we 4 tot 5 knopen zeilen. Om kwart over vier in de middag was Jon aan het praten met Susan over de marifoon toen hij ineens de microfoon liet vallen en razendsnel de cockpit in klom. Ik moest aan Susan uitleggen dat hij plotseling de lijn op de werpmolen hoorde gaan wat betekende dat er een vis aan de hengel zat. De hele zomer had hij nog geen enkele vis gevangen dus hij was erg blij eindelijk iets aan de haak te hebben.

Het was een sterke vis en hij vocht voor zijn leven. Heel, heel langzaam kon Jon hem binnenhalen. Ik had alle nodige spullen tevoorschijn gehaald om hem aan boord te krijgen (gaf, emmer, mes enzovoort) en stond klaar met de GoPro en mijn mobiel om de vangst op film vast te leggen. Uiteindelijk was Jon 1 uur en 15 minuten bezig om hem binnen te krijgen. Maar toen was het ineens afgelopen: de vis slaagde erin los te komen, slechts een aantal meter van de boot. Jammer genoeg hadden we niet kunnen zien wat voor vis het was en hoe groot hij was. Jon denkt dat het een grote vis moet zijn geweest, gebaseerd op de kracht die uitgeoefend werd op de hengel. Volgende keer meer geluk!

Een flinke kanjer aan de haak!

Ciao Italia

De tweede nacht op zee was erg rustig. We konden een aantal keer de motor uitzetten maar niet voor lang. Een aantal uur na zonsopkomst konden we in de verte de kust van Sardinië zien. Ons doel was een ankerplaats net ten noorden van Alghero. 

Aankomst in Sardinië

Rond 1 uur in de middag, bijna precies 48 uur nadat we van Menorca vertrokken waren, kwamen we aan in Porto Conte – een tamelijk grote baai met verschillende anker mogelijkheden. De eerste plek aan de linkerkant van de baai zagen we niet zo zitten en was bovendien redelijk vol. In de tweede locatie lag slechts 1 andere boot. Al snel kwamen we erachter wat de reden was dat het hier zo rustig was: de bodem was met name zeewier en het was erg lastig om het anker vast te krijgen. Na een aantal pogingen lagen we vast genoeg voor de komende nacht, want er zou niet veel wind zijn. Het was echter niet een plek waar we langere tijd wilden blijven liggen.

Porto conte – onze eerste ankerplaats in Italië

Onze vrienden van Wilma, en Oivind en Susan waren inmiddels ook gearriveerd. Iedereen had de overtocht zonder grote problemen volbracht maar was te moe om het die avond groots te vieren. Eerst een nacht goed slapen… en dan vol goede moed Italië verkennen. 

Puppy heeft ook zin om het Italiaanse land te bekijken