Op zondag 26 augustus stond er nog steeds veel wind. Onze windmeter gaf windvlagen aan van 30 knopen en de hele dag kwamen er opblaasbare figuren langs drijven die van het strand afgewaaid waren. In de loop van de dag zou de wind afnemen en de dagen daarna zou het geschikt weer zijn om, voor de tweede keer, de oversteek naar Sicilië aan te gaan.

Vertraagd vertrek

Op maandag zou er minder wind zijn maar wel nog wat golven, veroorzaakt door de flinke bries van het weekend. De deining zou van de zijkant komen (van het noorden, terwijl wij naar het oosten zouden varen) dus we hoopten dat het niet erger zou zijn dan voorspeld.

Vaare vertrok als eerste, na, ter vaarwel, even langs Goodvibes te zijn gevaren. Wilma vertrok kort daarna en net na achten was het ook onze beurt.

Maar we hadden gelijk door dat er iets niet in orde was: de boot trilde meer dan normaal met de motor aan. Dit was geen goed begin van een lange overtocht die op zijn minst 2 dagen en 1 nacht zou duren. Dus keerden we weer om en lieten we het anker neer zodat we het probleem konden onderzoeken.

De vibratie werd niet veroorzaakt door de motor zelf, maar leek van de schroef te komen. Jon deed zijn zwembroek aan de dook onder de boot om de schroef te bekijken. Ja hoor, eenmaal onder water kon hij al snel zien wat het probleem was: een van de bladen van onze klapschroef (waarbij de bladen kunnen kantelen) stond niet in de juiste stand waardoor de drie bladen niet symmetrisch waren. Door met de hand het fout afgestelde blad heen en weer te bewegen was Jon in staat om het weer in de goede stand te krijgen. 45 minuten later dan gepland waren we weer onderweg. 

Midden in de zee onder de boot

De wind was, zoals voorspeld, licht – 6 of 7 knopen. Goodvibes kan in zulke lichte wind redelijk goed zeilen dus we deden de motor uit en een aantal uur zeilden we zo met 3,5 knopen. Later in de middag verdween de wind dus was het tijd om de motor weer aan te zetten. Helaas begon de boot weer te trillen. Er zat weinig anders op voor de kapitein om op volle zee onder de boot te duiken. Voor de zekerheid had hij een touw vastgeknoopt aan zijn loodgordel met het andere eind vastgemaakt aan de boot. Omdat we heel langzaam gingen, slechts 1 knoop, zou het niet zo moeilijk zijn om onder de boot te duiken en de bladen van de propeller weer recht te zetten.

Uiteindelijk moest Jon een paar keer onder duiken terwijl ik de boot tegen de wind en de golven in stuurde om de snelheid nog meer te verminderen, maar het lukte hem. Van nu af aan zouden we erg voorzichtig zijn met de motor aan en uit zetten en alleen de motor uit doen wanneer we langere tijd goede wind hadden. Er was geen slecht weer op komst dus we konden ons veroorloven om zelfs wat langzamer te zeilen en niet zo snel de motor weer aan te zetten.

De eerste nacht op zee

Omdat we de hele dag de deining van de zijkant hadden gehad waren we de eerste avond flink uitgeput: je lichaam moet constant compenseren voor het heen en weer bewegen en benedendeks was lopen ook een hele uitdaging. 

Ik bleef op wacht van 21 uur tot middernacht. Toen Jon zijn wacht begon, was de wind toegenomen tot 10 knopen, dus kon de motor uit. De golven namen meer en meer af en we zeilden kalm voort in de nacht. Langzamerhand kwam er meer en meer afstand tussen ons en Vaare en Wilma die koers hadden gezet naar het noordwesten van Sicilië, terwijl wij naar het zuidwesten gingen. De rest van de nacht gebeurde er weinig en ook de volgende dag verliep voorspoedig. Een paar keer hadden we de motor weer aangezet om de batterijen op te laden of toch wat meer snelheid te houden. Gelukkig had Jon inmiddels een manier gevonden om, door de versnelling een paar keer in zijn achteruit en vooruit te zetten, de bladen weer op de juiste positie te krijgen, dus het was niet meer nodig om in het water te springen. 

In Siciliaanse wateren

Tegen de avond van de tweede dag van de overtocht kwamen we langs het Siciliaanse eiland Marettimo. Iets eerder hadden we bezoek gehad van een aantal dolfijnen en we hadden ook twee schildpadden zien zwemmen. De schildpadden zijn lastig te herkennen want ze lijken net op een drijvend bos zeewier, totdat je dichtbij genoeg bent om ze goed te zien. Pas toen een van de schildpadden naar ons zwaaide met zijn fin, waren we er zeker van dat het schildpadden waren. 

De hele dag hadden we lekker doorgezeild en we hadden ook de tijd gehad om over onze opties na te denken. Oorspronkelijk ware we van plan om aan de zuidkust van Sicilië een ankerplaats op te zoeken en vervolgens, in de dagen daarna, verder richting het zuiden af te zakken tot aan Licata. Van daar kon je in een dag naar Malta oversteken. Maar omdat we goede voortgang maakten en we niet echt gepland hadden om aan land te gaan in het zuiden van Sicilië besloten we om gewoon door te gaan en te kijken hoe we ons de volgende dag voelden. 

De tweede nacht op zee

Aan het begin van mijn wacht om 21 uur, hoorde ik ineens een onbekend geluid. Ik keek over de railing en er waren 6 of 7 dolfijnen rond de boot aan het zwemmen en springen. Het was inmiddels donker en de maan was nog niet op maar ik kon ze vrij goed zien onder het wateroppervlak dankzij hun licht gekleurde onderkant. Ze bleven een kwartier lang bij de boot in de buurt – wat een goed begin van de nacht.

Rond 23 uur, op slechts een aantal mijl van de kust van Sicilië, werd Goodvibes opgeroepen op de marifoon door de Trapani Port Control. Je vraagt je toch altijd even af wat ze van je willen, zeker als het een officiële instantie is, dus enigszins nerveus beantwoordde ik de oproep. Ze vroegen of we eerder die avond een vuurpijl hadden gezien. Dit was niet het geval, dus lieten ze ons weer met rust nadat we ze dat gezegd hadden. Waarschijnlijk hadden ze een melding gekregen van een afgestoken noodsignaal en vroegen ze aan alle boten in de buurt of ze iets gezien hadden.

Rond middernacht was onze snelheid nog maar zo’n 2 knopen. Hoewel we nog steeds redelijk wat wind hadden, leek er een sterke stroming (het getijde?) te staan die ons flink afremde. We gingen nog steeds vooruit en de zeilen waren niet aan het flapperen dus we dobberden maar voort. 

Onze kaartplotter toonde een grote hoeveelheid AIS objecten. Het was wel duidelijk dat het zeegebied tussen Sicilië en Malta een belangrijke doorgang is voor schepen van het oosten van de Middellandse Zee (Griekenland, Turkije, en verder richting het oosten via het Suez-kanaal) naar het westen (Spanje en de Straat van Gibraltar en zo verder) en vice versa. Het hield ons scherp tijdens de nachtwacht: wanneer je een 300 meter lang vrachtschip recht op je af ziet komen blijf je wel goed wakker. 

De oversteek naar Malta

In plaats van dat we de zuidelijke kust van Sicilië bleven volgen tot Licata, besloten we al eerder naar het zuiden af te buigen om naar Malta over te steken. Het was handig geweest om een poosje bij de kust in de buurt te blijven want daar hadden we 4G internet. Zo hadden we bijvoorbeeld het laatste weerbericht kunnen downloaden. Het zou nog steeds heel rustig weer blijven dus er was geen reden om nog langer langs de kust verder te gaan. 

Inmiddels zaten we goed in een routine omdat we ook overdag de 3 uur wacht aanhielden. De meeste tijd wanneer je niet op wacht stond lag je te slapen of te dommelen. Daarnaast moest er natuurlijk gekookt, gegeten en afgewassen worden. Maar verder was er weinig tijd voor andere activiteiten. Tijd verstrijkt op een andere manier wanneer je een aantal dagen onderweg bent, vooral als je geen haast hebt om ergens op een bepaalde tijd (of zelfs een bepaalde dag) aan te komen. Langzaam maar zeker kwamen we dichterbij ons doel en alleen wanneer we echt heel langzaam gingen (minder dan 2 knopen) deden we de motor aan. 

Aankomst in Malta

Op de vierde dag, om 3 uur ’s middags arriveerden we in Gozo, het noordelijkste eiland van Malta. Het plan was om net buiten de haven in Mgarr voor anker te gaan maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat er niet veel ruimte was en dat bovendien de talrijke veerboten van en naar het hoofdeiland van Malta veel deining veroorzaakten. 

We gingen iets verder. Links van ons zagen we de beroemde Blue Lagoon op het eilandje Comino. Het was er ontzettend druk: veel motorboten en toeristenboten kwamen af en aan naar deze baai met helder blauw water. Hier waren wij zeker niet van gediend; misschien dat we het later in het seizoen, wanneer het wat rustiger was, konden bekijken. 

Een paar honderd meter ten westen van de haven in Mgarr zagen we een andere zeilboot voor anker in een kleine baai. Er was genoeg ruimte voor een andere boot en het was redelijk uit de buurt van het drukke waterverkeer. We lieten het anker vallen en kort daarna vierden we onze aankomst met een welverdiend glas wijn. Dit was de laatste lange overtocht voor deze zomer. We hadden nog een paar weken om Malta wat nader te verkennen voordat we in een jachthaven in  de hoofdstad Valletta de winter door zouden brengen.