Na anderhalve week in Almerimar doorgebracht te hebben, waren we er wel klaar mee en hadden we wel zin ergens anders naar toe te gaan. Maar Goodvibes was daar nog niet klaar voor, en ze is de baas en dus moesten we wel naar haar luisteren.

Prachtig lang fietspad langs de kust van Almerimar

De motor is nog steeds niet happy

Om te beginnen hadden we nog steeds een probleem met de motor: witte rook uit de uitlaat. Jon en een monteur hadden ervaringen uitgewisseld en de monteur bevestigde dat hij precies hetzelfde zou doen als wat Jon tot nu toe gedaan had (uitlaat elleboog controleren en vervangen, warmtewisselaar schoonmaken en doorspoelen, impeller controleren, koelvloeistof doorspoelen en vervangen.. enzovoort). Hij stelde voor een paar testen uit te voeren:

• 

  Dat is echt teveel rook

  Doe de motor een paar uur aan en controleer of de koelvloeistof minder wordt –> niveau bleef gelijk.

• Ga een stukje varen met de boot, zodat de motor warm wordt en je de rook ziet en meet de temperatuur op bepaalde plekken van de motor en de uitlaat elleboog. Hiervoor konden we een geavanceerd laser apparaat gebruiken dat hij gratis aan ons uitleende… geweldige service –> we zagen geen opmerkelijk lage of hoge temperaturen behalve misschien een iets verhoogde temperatuur net achter de elleboog, maar zonder vergelijkingsgegevens was het onduidelijk of dit problematisch was.
• Neem een handvol van de witte rook en proef het (ja, echt!). Als het naar diesel smaakt dan zou het de cilinderkoppakking of injector kunnen zijn. Als het geen sterke smaak heeft of zout smaakt dat is het probleem gecondenseerd water –> gelukkig had het geen diesel smaak – dat zou wel vies zijn en waarschijnlijk ook flink wat geld kosten om te repareren – dus de rook was waarschijnlijk stoom afkomstig van verdampt zeewater.

Na nog meer googlen, kwam Jon op het idee om de invoer van het zeewater om te leiden door in plaats van de saildrive, de net nieuw geïnstalleerde zeewater inlaat voor de zeewater kraan te gebruiken. Op die manier werd de saildrive geheel buiten beschouwing gelaten, wat betekende dat als er nog steeds rook was, het probleem niet in de saildrive zat. Maar als er nu geen rook meer zou zijn dan hadden we het probleem gelocaliseerd. Je kunt wel zien wie de professionele tester is! En ja hoor: geen rook!

Een tweede test bestond uit het opvangen van de water uit de uitlaat, en deze test bevestigde dat er ergens in de sail drive een blokkade was waardoor er niet genoeg afkoelingswater uit kwam. Volgens de documentatie zou er 18 liter zeewater bij 1200 toeren uit de uitlaat moeten komen. Bij gebruik van de sail drive was dit slechts 5 liter en met de snel in elkaar gezette omleiding was het maar liefst 20 liter. Hierdoor werd iets rond de motor toch te warm, wat op zijn beurt stoom (van het zeewater) veroorzaakte. Waarschijnlijk waren er mossels of zoiets van binnen in de sail drive vastgegroeid. Volvo Penta had de sail drive zo ontworpen dat er geen directe manier is om er een kabel of iets dergelijks door heen te leiden om zo eventuele obstructies los te wrikken. Maar je kunt schoonmaakazijn zeer goed gebruiken voor het oplossen van calcium… aldus was het plan. Omdat azijn minder weegt dan zeewater, betekende het dat als je het in de sail drive schenkt, het in de sail drive blijft waardoor het de mossels op zou lossen. Dit proces werd afgewisseld met vers water doorspoelen onder hoge druk. Na dit een aantal dagen uitgevoerd te hebben namen we Goodvibes uit voor een tochtje in de baai buiten de haven en eureka: een schone uitlaat!

AIS storingen

Op vrijdag 7 juli dachten we dat we misschien konden vertrekken maar toen deed de AIS het ineens niet meer. We hadden al eerder gemerkt dat we af en toe een foutmelding kregen die zei ‘AIS connectie verloren’ maar de connectie werd altijd snel weer hersteld en dit veroorzaakte verder geen problemen. Deze keer toen we het apparaat aanzetten om de route naar Cartagena te programmeren, kregen we geen AIS en geen GPS informatie. Het bleek dat er een configuratie conflict was tussen de (hoofd) kaartplotter buiten bij het stuurwiel en de secondaire kaartplotter binnen bij de kaarttafel. Nadat dit aangepast was bleef de AIS connectie stabiel maar tegen die tijd hadden we al besloten toch nog iets langer in Almerimar te blijven. Er waren nog twee belangrijke klusjes die gedaan moesten worden: de radar installeren (deze hadden we al gekocht in Gibraltar voordat we vertrokken en nam aardig wat ruimte in aan boord) en een lenspomp installeren.

De radar gaat de lucht in

Popnagels aanbrengen in de mast

Het installeren van de radar was een interessant klusje. Eerst moest de houder aan de mast gemonteerd worden door gaten in de mast te boren en dan de houder vast te maken met popnagels. Vervolgens dient een groter gat geboord te worden zodat de elektriciteitskabel door de mast naar beneden geleid kan worden. Het is niet echt een pretje om gaten in je mast te boren. Je wilt geen fouten maken en vervolgens een aantal ongebruikte gaten in je mast overhouden! Maar gelukkig ging het allemaal goed en Jon kon de elektriciteitskabel door de mast voeren terwijl ik het hem aan de onderkant van de mast eruit trok. Nu moest er een gat in het dek geboord worden: ook leuk! De kabel werd erdoor heen gevoerd en ging via het plafond van onze hut en de achterkant van de klerenkast naar de electriciteitskast. Ook hier was het handig dat Jon bepaalde kennis en ervaring heeft: je moet echt wel wat van elektriciteit af weten om wijs te worden uit de draden in deze kast.

De laatste en spannendste fase van de radar installatie bestond uit het ophijsen van de radar om het vervolgens op de houder te plaatsen. De radar had een diameter van ongeveer 80 cm en een hoogte van 20 cm. Het was niet zo gemakkelijk om het vast te houden en er waren geen uitsteeksels om er voor de veiligheid een extra touw aan vast te maken. We hesen het omhoog  in een grote boodschappentas en vervolgens moest Jon, terwijl hij halverwege de mast hing, het uit de tas en op de houder krijgen om het daar in te schroeven – uiteraard zonder het te laten vallen of per ongeluk van de houder te stoten! Een spannende vijf minuten later zat onze radar stevig vast aan de mast en konden we, nadat alle draden aangesloten waren, ons eerste radarbeeld zien op de kaartplotter! Nu moeten we nog leren hoe je deze beelden interpreteert, want dat schijnt niet zo eenvoudig te zijn. We zullen de radar waarschijnlijk niet veel gebruiken voor korte tochtjes met goed weer, maar het komt zeer goed van pas bij mist en bij langere overtochten.

Het kritieke moment waarop de radar vanuit de tas (bedankt, Aldi) op de houder geplaatst wordt

Hopelijk hebben we het niet nodig

De gestructureerd ongeorganiseerde elektriciteitskast

Er is veel apparatuur aan boord die je hopelijk niet hoeft te gebruiken. Een degelijke lens pomp bijvoorbeeld: je hoopt dat je nooit water aantreft in het onderruim want dat betekent dat iets aan het lekken is of, nog erger, dat er ergens een gat is waar je echt geen gat wilt hebben. Maar mocht zo’n situatie toch voorkomen dan zou je waarschijnlijk alles over hebben voor een lenspomp. We hebben een handmatige pomp maar die vergt aardig wat inspanning en is een stuk langzamer dan een automatische pomp. De installatie was niet zo ingewikkeld maar net als alle andere klusjes aan boord: je moet er wel wat tijd voor uittrekken. Eerst moet een afvoerpijp afgemeten en op maat afgeknipt worden. Deze wordt vervolgens aangelegd zodat het water van het onderruim (in het midden van de kajuit), via de ruimte onder de koelkast en oven in de kombuis, naar de uitlaat aan het achtersteven geleid wordt. De elektricteitsdraden moesten vanuit de beruchte elektriciteitskast via de ruimte onder de bank aan stuurboord in de kajuit, de ruimte onder ons bed, en de ruimte onder de wastafel in het toilet, naar de ruimte onder de bank aan bakboord in de kajuit en, uiteindelijk, het onderruim geleid worden. Elektriciteit en water wil je meestal apart houden dus alle draden moesten goed afgebonden en geïsoleerd worden zodat er geen kortsluiting zou ontstaan wanneer er water in de onderruimte komt. Weer een klus afgerond, nu kunnen we water uit ons huis verwijderen met een snelheid van 2000 gallons (meer dan 7000 liter) per uur.

Nu de boot en de bemanning beter uitgerust is, is het zeker tijd om van omgeving te veranderen.