Playa d’es Carbó

Selfie in een spiegelende muur

Vergeleken bij het oosten van Mallorca, is de kust in het zuiden veel indrukwekkender. Een grote baai ten oosten van een klein plaatsje genaamd Colònia de Sant Jordi was onze eerste rustplaats. Er was ruimte genoeg om te ankeren maar je moest wel opletten voor rotsen in het ondiepe water. We vonden een prachtige plek voor het strand Playa d’es Carbó waar we 2 dagen en nachten doorbrachten. Het was een goed gebied om te snorkelen maar je moest wel opletten op de jetski’s en rubberboten die boven je hoofd heen en weer zoefden.

We maakten ook een uitstapje naar Colònia de Sant Jordi, een klein, toeristisch dorpje. Je kunt wel zien waarom het zo populair is bij vakantiegangers met de vele kilometers wit strand in de omgeving.

Voor anker bij het strand van Playa d’es Caló

Santa Ponsa

Een 7-uur lange tocht, de helft op de motor en de helft met de zeilen, over Palma baai bracht ons in Santa Ponsa; een bekende plek om voor anker te gaan. We waren verbaasd dat we niet meer boten tegenkwamen tijdens het oversteken van de baai van Palma, de hoofdstad van Mallorca. We hadden verwacht dat er aardig wat veerboten en vrachtschepen de haven in en uit zouden varen, net zoals dat bij Ibiza het geval was, maar gelukkig was het hier veel rustiger.

De ankerplaats in Santa Ponsa

Zodra we aan de andere kant van de baai gekomen waren zag de kust er heel anders uit: in plaats van lange zandstranden vind je hier stijle rotsen met pijnbomen aan. Toen we Santa Ponsa binnenvoeren zagen we ineens dat de onderkant van het grootzeil los wapperde: het bleek dat de schoothoek losgeraakt was. We besloten om het zeil eerst maar te strijken zodat we hier later naar konden kijken.

De ankerplaats zag er van een afstandje vol uit maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat er nog genoeg ruimte voor ons was. Meestal varen we eerst een rondje zodat we een zandbodem kunnen vinden voor het anker: soms is dit gemakkelijk te zien omdat het water zo helder is dat je de slechte plekken met zeegras en rotsen kunt vermijden. In andere gevallen kun je de bodem niet zien en moet je goed opletten of je lichtere plekken in het water kunt zien, die aangeven dat er zand op de bodem is. Nadat we het anker hebben laten vallen, zetten we de boot altijd gedurende zo’n 30 seconden in zijn achteruit, met 2000 toeren, zodat we er zeker van zijn dat we niet bewegen en dat het anker goed vast ligt.

Het plan was om met de rubberboot aan land te gaan want we moesten wat boodschappen doen en Puppy wilde ook erg graag op vaste grond rondrennen. Iemand had ons verteld dat er in de nabijgelegen haven een plek was om de rubberboten aan te leggen, maar wij konden dit niet vinden. Uiteindelijk bonden we de boot maar vast aan het eind van een pier en hoopten we maar dat hij er nog zou zijn bij onze terugkomst – en dat was hij ook. (Op het moment hebben we geen slot om de boot vast te maken aan de kade of zelfs om de buitenboord vast te maken aan de boot, zodat deze niet gestolen wordt. In Europa is het over het algemeen veilig en vind er weinig diefstal plaats maar in andere locaties verder weg is dit wel iets waar je op bedacht moet zijn)

Andratx

De opvolger van Goodvibes?

Er was wat slechter weer op komst en dus hadden we een aantal nachten in de haven van Andratx geboekt. We vertrokken uit Santa Ponsa maar toen we net buiten de baai het grootzeil hesen bleef deze halverwege steken: tijdens het opnieuw vastmaken van de losgeschoten schoothoek, was een van de reeflijnen aan de ‘verkeerde’ kant van het zeil terecht gekomen. De oplossing was op zich eenvoudig: de lijn moest naar de andere kant van het zeil gebracht worden.

Goodvibes in Andratx

Maar hoe we dit precies moesten doen was nog niet zo eenvoudig. Uiteindelijk hadden we uitgevogeld dat we de schoothoek opnieuw los moesten maken, om vervolgens het grootzeil richting de mast te schuiven en daarna weer naar voren te schuiven, maar dit keer met alle reeflijnen in de juiste positie. Probleem opgelost en weer wat geleerd.

Andratx heeft twee jachthavens: de ene ligt nagenoeg in het dorp, de andere ligt aan de andere kant van het water – een flinke afstand lopen naar alle winkels en restaurants in de dorpskern. Wij hoopten dat de aanlegplaatsen van de lokale overheid bij het dorp waren zodat we makkelijker boodschappen konden doen en niet te ver hoefden te lopen naar de wasserette, en gelukkig was dit het geval.

De kapitein inspecteert de boot

Cala camp de mar and Cala Blanca

Na 2 nachten in de haven was het weer tijd om een ankerplaats te zoeken. Omdat er opnieuw veel wind voorspeld was voor een aantal dagen later, besloten we niet al te ver te gaan zodat we zonder veel moeite weer naar Andratx terug konden keren voor het slechtere weer. Gelukkig was er een cala op 5 zeemijl afstand.

De zeilboot met de lijn gespannen naar de motorboot aan de linkerkant

Net nadat we het anker hadden laten zakken in Cala Camp de Mar zagen we dat een van de nabijgelegen zeilboten een touw had gespannen naar een motorboot er vlak achter. We bleven het in de gaten houden en kwamen er al snel achter dat de motorboot een stuk verderop voor anker had gelegen, maar dat zijn anker losgeraakt was en de boot langzaamaan richting de zeilboot was gedreven. Waarschijnlijk hadden de opvarenden van de motorboot de motor niet in zijn achteruit gezet om te testen dat het anker goed vast lag! Gelukkig zagen de mensen op de zeilboot deze boot steeds dichterbij komen, en slaagde een ervan erin om aan boord van de motorboot te klimmen om een touw te verbinden van hun eigen boot naar de motorboot zodat deze in ieder geval niet verderop tegen de rotsen zou drijven. Inmiddels kwam er een rubberboot aan met 2 mensen die duidelijk bij de motorboot hoorden. Ze klommen op de boot, hesen het anker op, zetten de motor aan en voeren weer naar de andere kant van de baai. Daar lieten ze het anker weer vallen, en vertrokken onmiddellijk weer met de rubberboot naar het vast land. Blijkbaar vonden ze het niet nodig om even wat langer aan boord te blijven om er zeker van te zijn dat het anker deze keer wel hield!

Een ritje naar het vasteland

De eerste nacht in Cala Camp de Mar waren er aardig wat golven en de volgende ochtend trok ook de wind wat meer aan. We verhuisden een paar honderd meter verder naar het naastgelegen Cala Blanca. Deze was wat beter beschut tegen de zuidwestelijke deining en de daaropvolgende nacht sliepen we een stuk beter.

Weer naar Andratx

Uiteindelijk viel de wind de dagen daarop nog wel mee, maar we waren toch wel blij weer een paar nachten in Andratx door te brengen. De haven beviel ons prima en in de avonden is er langs de kade veel gezelligheid te vinden in de diverse restaurantjes en barretjes. Een echtpaar dat we in Gibraltar hadden leren kennen was ook in de haven en dus konden we onder het genot van een drankje onze ervaring uitwisselen. Hoewel we in de verschillende marina’s wel met diverse andere zeilers gesproken hadden, komt het niet vaak voor dat je elkaar later weer tegenkomt. Wanneer je voor anker ligt is het nog lastiger om mensen te leren kennen en dus hadden we de afgelopen weken niet echt veel persoonlijk contact gehad. Dus het is extra leuk wanneer je bekenden ziet.

Zonsondergang in Andratx

Het weer werd langzaamaan steeds veranderlijker en het werd hoog tijd om te beslissen waar we de winter door zouden bergen. We kozen ervoor om terug te gaan naar Gibraltar. We kennen de marina en de omgeving en daarnaast betekent het dat we in de buurt van onze vrienden en ons huis en postbus in Estepona zouden zijn. De marina was ons afgelopen winter goed bevallen en het schijnt dat ze nu een supersnelle internet verbinding hebben waardoor we zonder problemen van de boot zouden kunnen werken en onze achterstand van youtube video’s en Netflix weg konden werken! Het lijkt er dus op dat onze reis er voor dit jaar bijna op zit, maar uiteraard moesten we wel nog terug zeilen naar Gibraltar.