Voorbereiding voor ons tweede jaar zeilen

Eind april 2018.

Omdat we 7 maanden in Gibraltar stil hadden gelegen, hadden we wel een paar weken nodig om weer zeewaardig te worden. Het weer in maart en april was bovendien zo slecht dat we nog niet echt de kans hadden gehad om alle nodige voorbereidingen te treffen.

Nieuwe zonnepanelen geïnstalleerd

Een van de belangrijkste klusjes was het installeren van nieuwe zonnepanelen. Vorig jaar hadden we slechts 1 flexibel paneel van 100 watt – niet echt veel. Deze was ook nog eens flink beschadigd tijdens een zware storm in januari en werkte daardoor niet meer optimaal. We hadden in de winter 2 nieuwe flexibele panelen en 2 harde panelen gekocht die geïnstalleerd moesten worden. De flexibele panelen konden gemakkelijk bovenop de bimini bevestigd worden, maar voor de harde panelen moest een speciale constructie gemaakt worden. Jon had nog twee stukken hout liggen waarop hij een laag epoxy aanbracht en twee metalen klemmen aan vast maakte. Op die manier konden de panelen aan het frame van de bimini bevestigd worden. Vervolgens maakte hij twee metalen armen om de panelen horizontaal omhoog te houden. Nu hebben we 400 watt zonne energie – meer dan genoeg. We hoeven in havens niet eens meer gebruik te maken van de elektriciteit omdat we overdag in de zon meer dan genoeg stroom genereren om de batterijen op te laden.

Een andere belangrijke taak was de bevoorrading. Vorig jaar hadden we hier niet veel aandacht aan geschonken want je kunt toch overal wel eten en drinken kopen, of niet? In principe wel, maar in de praktijk kom je er achter dat het lastig is bepaalde dingen te vinden. Ranja of cruesli bijvoorbeeld hebben ze niet overal. Daarnaast zijn de winkels niet altijd bij de jachthaven in de buurt en als je voor anker licht zijn ze zeker niet naast de deur. Het daarom niet handig om elke paar dagen naar de winkels te gaan want dat neemt zo een ochtend of middag in beslag. Kleinere supermarkten zijn ook nog eens een stuk duurder.

De koelkast zit niet eens vol!

Dus dit jaar wilden we een aanzienlijke voorraad eten en drinken meenemen. Tijdens de laatste paar weken in Gibraltar kocht ik elke keer wanneer ik naar de winkels ging extra spullen: pasta, pesto, tomatenpuree, rijst, bonen en uiteraard ook wat lekkere extraatjes zoals chocolade en wijn. Niet alles hoeft gelijk bij de hand gehouden te worden, dus we stopten diverse tassen en dozen onder de zitbank, onder ons bed en in de twee achterste hutten.

We verlaten de rots van Gibraltar

Een paar dagen voor ons geplande vertrek maakten we de loopplank los en haalden we de diverse zeil uitrustingen weer tevoorschijn. We maakten de beschimmelde reddingvesten schoon en legden ze een aantal uur in de zon, en vulden de gas flessen. Nu was het wachten op een gunstige weerpatroon!

Op maandag 30 april zou de wind uit het westen komen en ook al kon de windkracht oplopen tot 20 knopen, dat was nog steeds beter dan de dagen ervoor waarop het wel 30 knopen zou zijn. Ik maakte me nog wel zorgen over de boot: we hadden sinds september 2017 niet meer gevaren. Zou de motor het nog wel goed doen? Zou iets anders plotseling niet meer werken? Ik was dus best nerveus op zondagavond en sliep daardoor die nacht niet zo geweldig.

Op maandag verdwenen de zorgen meer naar de achtergrond en had ik echt zin om weer te gaan zeilen. In de ochtend deed ik nog een laatste keer boodschappen om vlees en verse groenten en fruit te kopen en ook kookte ik alvast 2 avond maaltijden. Jon controleerde de motor en ruimde alles in en op de boot op. We namen afscheid van een paar van onze buren in de haven en rond 13.00 uur gooiden we de trossen los.

Bij de benzinepomp

Eerst gingen we nog even langs het benzinestation. Zonder problemen legden we aan: Jon aan het stuur en ik verantwoordelijk voor de lijnen. Blijkbaar waren we alles wat we vorig jaar geleerd hadden nog niet vergeten. We vulden de tank plus twee extra jerrycans met diesel en vulden een andere jerrycan met benzine (voor de buitenboordmotor van de rubberboot). Nu waren we er echt klaar voor om de rots van Gibraltar achter ons te laten en de Middellandse Zee opnieuw te verkennen.

Europa point – het meest zuidelijke punt van Gibraltar

Lekker snel – misschien iets te snel?

In het begin deden we het rustig aan: we hadden de zeilen gehesen maar lieten de motor aan. Vorig jaar hadden we gezien dat het erg onstuimig kan zijn rond de rots en we hadden niet veel zin ons avontuur al te spannend te beginnen. Zodra we onze koers naar het oosten ingezet hadden, zetten we de motor af. We hadden zowel de wind als de golven in de rug en we haalden snelheden van 6 tot 7 knopen. Het tij hielp ook nog eens mee en we gingen steeds sneller en sneller. Om een gegeven moment haalden we zelfs een nieuw snelheidsrecord: 8.9 knopen! We hadden het grootzeil al wat kleiner gemaakt en deden hetzelfde voor de fok om de snelheid wat te minderen.

Zeelucht maakt hongerig. Tijd voor chili con carne.

Ik was blij dat ik niet uitgebreid hoefde te koken want de boot schommelde aardig heen en weer. Het was al lastig genoeg om de van te voren klaargemaakte chili con carne op te warmen zonder dat de borden op de grond belandden. De wind was wel recht op ons achtersteven, maar de golven kwamen meer van de zijkanten waardoor Goodvibes van de ene naar de andere kant werd geworpen. We waren min of meer vergeten om alles goed op te ruimen en het gevolg was dat diverse spullen van de tafel op de grond terecht waren gekomen. Een grote boodschappen tas met melk en pakken vruchtensap was ook omgevallen en de deur van de voorraadkast was losgesprongen waardoor de blikjes mais enzovoort op de bank waren gevallen. Dit verstoorde de puppy niet in het minst – ze sliep rustig door op ons bed.

Na zonsondergang verdween de wind. Om de snelheid erin te houden zetten we de motor aan. Jon hield als eerste de wacht terwijl ik probeerde wat te slapen. Dit lukte niet zo goed want ik rolde constant heen en weer. Net voor middernacht kregen we weer meer wind en kon Jon de zeilen weer heisen. Om 1 uur nam ik het roer over. De wind nam steeds meer toe (windvlagen tot 30 knopen) en we gingen opnieuw sneller en sneller. Ik kon de fok in mijn eentje oprollen om zo de boot wat stabieler te maken, maar voor het grootzeil had ik Jon’s hulp nodig. Gelukkig hoefde ik hem niet wakker te maken want hij kwam zelf om 3.30 uur even kijken hoe het ging. Hij kon ook niet slapen met al dat gerol.

Puppy trekt zich niks aan van alle commotie

We besloten om het grootzeil nog wat meer te reven. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan want er stond veel kracht op het zeil. Het lukt uiteindelijk en de snelheid nam weer af tot 5 tot 6 knopen. Ik bleef op wacht tot 4 uur. Er was weinig ander verkeer om rekening mee te houden dus ik kon naar een podcast luisteren. De tweede wacht van Jon verliep zonder problemen en tegen de tijd dat ik weer wakker werd, om een uur of 6, was de wind weer gaan liggen. Ik deed de motor  weer aan en zo tuften we naar Almerimar.

Een Zweeds ontvangst in Almerimar

Behalve een paar dolfijnen net na zonsopkomst was er weinig te zien de tweede dag op zee. De golven waren normale hoogte en de wind was ongeveer 5 knopen.

Dreigende wolken boven Almerimar

Volgens de weersverwachting zou er op dinsdagmiddag een bui voor kunnen komen. En inderdaad, net voor Almerimar zagen we enorme cumulonimbus wolken over het land. Je kon zelfs bliksem zien. Wij hielden het gelukkig droog maar de wind nam wel toe tot 15 knopen, net toen we de haven invoeren. We legden aan bij de bezoekerskade, waar een behulpzame marinero ons aanraadde om direct naar onze ligplaats te gaan. Het was nogal druk op kantoor en in plaats van in de rij te staan konden we beter aanleggen en later inchecken.

We voeren naar onze aangewezen legplaats waar we hartelijk verwelkomt werden door Helena en Fredrik aan boord s/y Wilma. Dit Zweedse echtpaar hadden we in Gibraltar leren kennen en zij waren een paar dagen eerder in Almerimar aangekomen. We wisselden snel een paar woorden maar toen hadden we al onze aandacht nodig voor het aanleggen met een flinke zijwind. Ook nu voelde de routine vertrouwd aan en Jon stuurde Goodvibes recht naar binnen. De lijnen werden snel vastgemaakt en onze eerste zeiltocht van 2018 was hiermee ten einde.

Goodvibes in Almerimar