Onze ankerplaats in de Maddalenas, vlakbij Spiaggia dell’Alberello op het eiland Giardinelli, was ’s nachts erg rustig maar lag overdag tjokvol met boten. Alleen een paar zeilboten bleven ’s avonds voor anker maar vanaf een uur of 10 in de ochtend kwamen er van alle kanten motorboten en rubberboten die ook van het blauwe water en prachtige strand wilden genieten. Er was aardig wat ruimte in niet te diep en niet te ondiep water om het anker uit te gooien maar met zoveel boten wordt het al gauw een wirwar van ankers en ankerketting op de bodem. Bovendien komen de dagjesmensen voor korte tijd en dus schenken ze niet zoveel aandacht aan waar ze precies het anker neergooien en hoeveel ketting ze uitlaten. Het risico van boten die hun anker slepen (omdat het anker niet goed ingebed is en/of ze niet voldoende ketting uit hebben) is dat ze vastraken in de ketting een andere boot.

Dit overkwam ons: een luxe motorboot raakte verward in onze ketting die uiteindelijk rond zijn propellor vast kwam te zitten. We beleefden een aantal spannende momenten en waren een aantal uur druk bezig om de schade zoveel mogelijk te beperken en tegelijkertijd de juiste acties te ondernemen om weer vrij te komen.

Botsing met de motorboot

Eerder in de dag had ik de dure motorboot (25 meter lang, van het merk Riva) langs zien komen. Hij kwam vlak langs ons stuurboord om ergens voor ons te kunnen ankeren. Wij hadden ongeveer 30 meter ketting uitgelaten en ik hield goed in de gaten dat hij niet bovenop ons anker ging ankeren. Gelukkig ging hij nog wat verderop. Hij liet niet veel ketting uit en zelfs met de toenemende wind kwam hij niet gevaarlijk dichtbij Goodvibes. Het was overduidelijk een huurboot met twee man personeel (makkelijk herkenbaar met het gebruikelijke uniform van wit t-shirt en donkerblauwe korte broek) en een jong stel als gasten. De jonge man en vrouw lagen de meeste tijd op het dek te zonnen of waren foto’s van elkaar aan het maken.

Een paar uur later, terwijl Jon en ik benedendeks waren, hoorde ik het starten van een motor gevolgd door het geratel van ankerketting. “Dat is de motorboot vlak voor ons die weg gaat”, zei ik tegen Jon. Een paar seconden later klom ik omhoog naar de stuurhut. Lieve help! De motorboot was vlak naast ons en botste met zijn zijkant tegen onze zijkant aan – eerst aan de boeg en toen aan de achterflank. Ik weet niet wat ik precies naar Jon riep, maar het was iets van: ‘Hij is hier! Je moet komen!’. We probeerden allebei om krankzinnig snel stootkussens los te maken en tussen de twee boten te positioneren maar we konden niet voorkomen dat ze een aantal keer tegen elkaar botsten waarbij beide vessels krassen opliepen.

Onze ketting aan hun anker

De kapitein aan het roer van de Riva deed zijn motoren in de versnelling en probeerde om van ons stuurboord, via de boeg, naar ons bakboord te gaan maar onze anker ketting zat vast aan zijn anker dat half omhoog gehaald was. Het lukte hem om een aantal meters voor onze boeg uit te komen dus het gevaar van botsingen was tijdelijk geweken. Jon en ik keken met zorg vanaf de boeg hoe ze probeerden onze ketting van hun anker af te krijgen. Dit was namelijk niet zo eenvoudig en een eerste poging om met de boothaak grip te krijgen op de ketting resulteerde al snel in het verlies van de boothaak (die viel in het water). Het tweede bemanningslid probeerde om plat liggend op zijn buik de ketting van het anker te tillen. Het kon het anker echter niet bereiken en omdat hun Bruce anker de vorm heeft van een op de rug liggende open klauw, was het niet mogelijk om de ketting er vanaf te laten glijden.

Geen van beide boten lag op dit moment vast op de bodem en we waren inmiddels langzaam maar zeker steeds verder weggedreven van het strand. Achter ons waren rotsen en we hadden niet veel tijd meer om deze te ontwijken. De kapitein besefte dit ook en met de andere bemanning nog steeds op de boeg deed hij de motoren in de versnelling om ons weer naar voren te manoeuvreren. Dit zorgde ervoor dat de achtersteven van de boot meer en meer richting onze boeg kwam – waar onze ankerketting slechts een aantal centimeter onder water strak gespannen stond. Nu ging het echt fout want de boot voer recht over onze ketting.

De ketting vast in de propellor

Jon kon zien wat er gaande was, maar hij kon de kapitein niet zo snel waarschuwen. Bovendien was er weinig keus want we moesten ook koste wat kost van de rotsen vandaan blijven. De ketting raakte vast in de linker propellor. De kapitein had kunnen proberen om alleen de rechter propellor aan te zetten maar alles gebeurde zo snel en bovendien was er nu zoveel lawaai van de motor dat het moeilijk was om dit aan de kapitein, die ook nog eens slecht Engels sprak, duidelijk te maken.

Terwijl de ketting om de propellor gewonden werd, draaide de hele ketting ook in het rond waardoor het begon op te knotten en werd Goodvibes steeds sneller in de richting van de motorboot getrokken. De beste oplossing was om meer ketting uit te laten maar onze snubber lijn was nog steeds vastgebonden aan de ketting en aan de touw kikker op de boeg. Jon maakte het snel los van de kikker en gooide het overboord. De tweede snubber lijn, bestaande uit een kort touw dat naast de ankerlier vastgebonden en met een haak aan de andere kant dat aan een schakel van de ketting vastgehaakt is, moest hij doorsnijden.

Nu konden we meer ketting uitlaten maar omdat de propellor het nog steeds naar binnen trok, werd de ketting met veel geweld en onder hoge snelheid door de ankerlier getrokken. Er was geen andere keus: de kapitein most de motoren uitzetten anders zou Goodvibes binnen enkele seconden op de achterkant van de motorboot botsen.

De ketting weer los krijgen

Om bij de rotsen vandaan te blijven liet de motorboot zijn anker zakken. Inmiddels was onze ketting daar vanaf (het zat nu vast onder de boot!). We bonden twee touwen vast aan de achterkant van de Riva en de boeg van Goodvibes. Mocht het anker losraken dan zouden wij in ieder geval ook niet wegdrijven. Nu we vastlagen konden we ook eindelijk de tijd nemen om rustig na te denken wat te doen.

Onze vrienden van s/y Wilma waren onderweg naar onze ankerplaats; zij hadden Cannigione een dag later dan ons verlaten. Ik stuurde ze een berichtje om ze te laten weten wat onze situatie was en om te zien hoe ver weg ze waren. Hoe we ook zouden proberen om de ketting weer los te krijgen, het zou waarschijnlijk betekenen dat er onder water gedoken moest worden en dat er flink wat sterke kracht nodig zou zijn. Fredrik zou een goed hulp hierbij zijn. Ze waren op slechts een paar mijl afstand en deden gelijk de motor vol gas om zo snel mogelijk bij ons te komen.

Jon prepareerde ons tweede anker zodat het klaar was om gebruikt te kunnen worden. Nu weer terug naar de ketting. Eén oplossing was om de ketting door te knippen. Beide boten zouden niet langer aan elkaar vast zitten maar de ketting zou niet opnieuw gebruikt kunnen worden. Voor ons zou het een betere oplossing zijn om de ketting in zijn geheel los te maken van de propellor.

De hulptroepen arriveren

Inmiddels was de kustwacht gearriveerd in een rubberboot. We weten niet zeker of iemand ze ingeschakeld had of dat ze toevallig langsvoeren, maar in ieder geval bleven ze cirkels rondom ons varen om te zorgen dat we niet lastig gevallen werden door andere boten en om een oogje in het zeil te houden.

Jon besloot om onze ketting helemaal uit te laten. Eerst bond hij een stootkussen aan het einde van de ketting vast en toen liet hij alle ketting die we nog aan boord hadden door de ankerlier lopen. De laatste schakel was voor extra zekerheid vastgebonden en nadat dat touw doorgesneden was zonk onze ketting naar de bodem. Dankzij het stootkussen dat op het water bleef drijven konden we de ketting later weer terugvinden.

Opnieuw nam Jon goed de tijd om na te denken over de volgende stap. Hij deed zijn zwembroek aan, masker op en nam een kijkje onder de motorboot. Uiteraard checkte hij vooraf met de kapitein dat de motoren uit waren en liet er geen onduidelijkheid over bestaan dat de motoren vooral niet aangezet dienden te worden. De situatie zag er niet rooskleurig uit: de ketting was erg strak vastgebonden rond de propellor en ons anker bengelde slechts een paar decimeter onder de romp van de Riva. Vanwege het hoge toerental van de propellor was de ketting compleet in elkaar gedraaid en zat het flink in de knoop. Het zou niet zo eenvoudig zijn om het los te krijgen.

Om langer onder water te kunnen blijven pakte Jon zijn duikflessen. Onder water bond hij eerst een touw aan het anker en bond hij de andere kant aan het drijvende stootkussen. Het anker kon nu losgemaakt worden van de ketting wat de situatie iets vereenvoudigde.

Wilma was ondertussen bij ons aangekomen en legde het anker in de buurt neer. Fredrik had zijn duikflessen ook al klaargezet. Met de Riva kapitein als tolk, vroeg ik de kustwacht in de rubberboot of zij misschien Fredrik van Wilma op konden halen en naar ons toe konden brengen. Dan zou het voor Wilma niet nodig zijn om hun bijbooot in het water te laten. Maar nee: dat konden ze niet doen, ze waren er alleen voor de veiligheid, niet om ons te helpen… (de kapitein rolde met zijn ogen toen hij mij hiervan de Engelse vertaling gaf. Waarschijnlijk dacht hij, net als ik, dat dat nogal belachelijk was).

Het anker en de ketting weer boven water

Ongeveer 10 minuten later hadden Helena en Fredrik hun bijboot in het water. Om tijd te besparen hadden ze de buitenboordmotor er niet opgezet en dus peddelde Fredrik naar ons toe. Inmiddels was er ook een supersnelle rubberboot gearriveerd met een professionele duiker (waarschijnlijk was deze opgeroepen door de verhuurmaatschappij van de motorboot). Gewend aan dit soort werk, was deze duiker in staat om de ketting in 15 minuten van de propellor te krijgen.

Jon en Fredrik probeerden om ons anker en de ketting weer aan boord van Goodvibes te krijgen.

Met behulp van diverse katrollen en touwen kon het anker vrij eenvoudig aan dek gehesen worden. Het uiteinde van de ketting werd in de ankerlier geleid en de ketting kon langzaam maar zeker weer binnengehaald worden. De motorboot kon ons verlaten maar niet voordat Jon aan boord was geweest om foto’s van de verzekeringspapieren en het paspoort van de kapitein te maken. De kapitein bood zijn oprechte verontschuldigingen aan en verzekerde Jon dat dit de eerste keer was dat hem zoiets overkwam.

We maakten de twee touwen los zodat de Riva kon vertrekken. Jon en Fredrik begonnen met het ontwarren van de nog steeds flinke knopen in de ketting. We hadden onze motor aangezet zodat we af en toe vooruit konden varen om bij de rotsen uit de buurt te blijven. De duiker en zijn stuurman boden aan om ons te trekken zodat we niet afgeleid zouden worden. Ze hesen ook de ketting op hun voordek waardoor het gemakkelijker was om het uit de knoop te halen.

Het duurde aardig lang (45 minuten?) maar uiteindelijk lag de hele ketting weer in het ankerruim. Het was een wonder dat de ankerlier nog werkte want het had flink wat krachten te verduren gehad eerder die dag. Het was goed mogelijk dat het ergens schade had opgelopen dus we konden het (net zoals de beschadigde ketting) niet geheel vertrouwen, maar we moesten het anker die avond opnieuw gebruiken. We gooiden ook het tweede anker uit, als extra voorzorg.

Meer dan 4 uur nadat de motorboot zo plotseling aan onze zij verscheen, lagen we weer vast en konden we de diverse touwen en gereedschappen die over de boot verspreid lagen opruimen. De schade leek beperkt: een paar oppervlakkige krassen aan de zijkant, wat barsten in de basis van de romp en de heftig gebruikte ankerlier en ketting. Het belangrijkste was dat niemand gewond was geraakt, als we een kleine wond op Jon zijn vinger niet meetellen.

Papierwerk

Nu de afhandeling van de schade… Dit was de eerste keer dat we gebruik moesten maken van een bootverzekering dus we wisten niet precies wat de correcte procedure was. Onze eigen verzekeraar, Pantaenius in het Verenigd Koninkrijk, legde uit dat er twee opties waren: we konden zelf proberen de kosten betaald te krijgen door de Italiaanse verzekeraar of Pantaenius kon dit voor ons doen. In het laatste geval moesten we wel £500 eigen risico betalen. Mocht Pantaenius later de financiële vergoeding van de verzekeringsmaatschappij van de motorboot ontvangen dan zouden wij het eigen risico weer terug krijgen.

Met behulp van onze vriend Marcus in Gibraltar die Italiaans spreekt, legden we contact met de Italiaanse verzekeraar. Deze gaf aan dat we ze een email moesten sturen (dit kon gelukkig in het Engels) met alle details en een beschrijving van het ongeluk. Zo gezegd, zo gedaan en we stuurden ook de foto van de verzekeringspolis die de kapitein aan Jon had laten zien.

De volgende dag, 3 dagen nadat het incident had plaatsgevonden, ontvingen we een email van de Italiaanse verzekeraar: de boot met het registratienummer dat we doorgegeven hadden was niet bij hen verzekerd. Het bleek dat de verzekeringspolis waar we een foto van hadden een jaar geleden verlopen was. Misschien waren ze inmiddels verzekerd bij een andere verzekeringsmaatschappij, of ze hadden geen verzekering?

Een onverwachte oplossing

Terwijl we dit onverwachte nieuws nog aan het verwerken waren, hielden we de inmiddels opnieuw arriverende toeristen rondom ons goed in de gate. Het was lunchtijd en de ankerplaats begon alweer flink vol te lopen. We konden onze ogen niet geloven toen we plotseling dezelfde Riva opnieuw naast ons zagen ankeren… Het had dezelfde naam en registratie nummer dus het moest wel dezelfde boot zijn, alleen waren er geen krassen meer op de achtersteven. Zo gauw het anker lag en de motoren uitgezet waren, liep de kapitein het dek op. Ja hoor, het was dezelfde kapitein! Wat een toeval dat minder dan een uur nadat we het teleurstellende nieuws van de verzekeringsmaatschappij hadden ontvangen, de boot weer naast ons lag!

We besloten om met zijn tweeën met de kapitein te gaan praten. We wisten niet met zekerheid of hij ons opzettelijk een oude verzekeringspolis had laten zien, en dus gaven we hem het voordeel van de twijfel en benaderden we hem vriendelijk. Hij reageerde vrij snel op ons zwaaien en roepen (tot die tijd had hij overduidelijk vermeden om in onze richting te kijken) en we vroegen of we even langs konden komen om wat vragen te stellen.

Hij gaf aan dat dat geen probleem was en dus sprongen we onze rubberboot. Hij bleef op de boeg om de conversatie buiten gehoor van zijn nieuwe klanten te houden. De kapitein zei dat hij de dag daarvoor met zijn verzekeringsmaatschappij had gepraat en dat hij ‘zijn kant van het verhaal’ had verteld. Wij legden hem uit dat wij contact hadden gelegd met de verzekeraar van de polis die hij ons had laten zien, maar dat dit niet de huidige verzekeraar was. Hij leek verbaasd te zijn dat wij met de verzekeraar hadden gepraat en vroeg wat onze schade was. Jon zei dat de ketting vervangen moest worden. De ankerlier werkte nog dus daar waren, op dit moment in ieder geval, geen kosten voor en de krassen waren ook niet zo kostbaar. Hij negeerde onze vraag wie de huidige verzekeraar was en al vrij snel bood hij ons €300 en een fles wijn ter compensatie voor de schade. We hoefden hier niet zo lang over na te denken: de ketting zou waarschijnlijk iets duurder uitvallen (we hadden een quote gekregen van €450) maar het zou wel betekenen dat we ons geen zorgen hoefden te maken over papierwerk en communicatie met welke verzekeraar dan ook.

Terwijl hij het geld uittelde zeiden we tegen hem dat het ons opgevallen was dat de krassen aan de achterkant al weggewerkt waren. Ja, zei hij, dit had €6000 gekost. Een hoop meer schade dan dat wij opgelopen hadden! Ze hadden het waarschijnlijk snel moeten repareren want klanten die een luxe motorboot huren voor meer dan €3000 per dag mogen uiteraard geen beschadigingen zien.

Weer terug op Goodvibes speculeerden we wat de reden was dat ze ons overduidelijk niet de details van de verzekeringsmaatschappij wilden geven. Misschien is in ‘zijn kant van het verhaal’ het feit dat het zijn schuld was achterwege gebleven? We zullen er nooit achterkomen. Maar in ieder geval kunnen wij onze nieuwe ketting bestellen en verder gaan met onze reis.

Met dank aan onze vrienden:

• Fredrik (Tjoppe) en Helena van s/y Wilma voor de hulp, support, foto’s en in het bijzonder het eten en de wijn voor ons nadat we weer voor anker lagen
• Öivind voor de informatie voor een nieuwe ankerketting en de vriendelijk woorden
• Marcus voor het bellen van de Italiaanse verzekeringsmaatschappij
• Lionel voor de achtergrondinformatie van een soortgelijke verzekeringsclaim