Aangezien we nu al bijna een jaar op onze boot woonden in Marina Bay in Gibraltar, was het hoog tijd om nu echt te gaan zeilen. Wij waren er klaar voor, de boot was er klaar voor (nou ja, je bent nooit echt klaar: er is nog steeds een flinke lijst met klusjes die gedaan moeten worden) en het was inmiddels zomer. Het enige wat we nog in Gibraltar moesten doen was een derde vaccinatie afspraak nakomen. Omdat we eind dit jaar misschien naar het Caribisch gebied gaan, wilden we alvast voorbereid zijn en inentingen halen voor ziektes zoals Hepatitis A, Hepatitis B, Tyfus, Gele Koorts enzovoort. We dachten dat mijn afspraak voor de derde sessie voor Hepatitis B op woensdag 6 Juni was. En dat was nou ook net de dag dat de wind van richting zou veranderen van het westen naar het oosten. Omdat we vanuit Gibraltar in noordoostelijk richting zouden gaan – omhoog langs de zuidoostkust van Spanje – wilden we het liefst een westelijke wind hebben. Tijdens het weekend kwamen we erachter dat mijn inenting op dinsdag rond lunchtime was in plaats van woensdag. We raadpleegden het getijde voor die dag (netjes zoals we geleerd hebben op de zeilcursus met Chris en Mandy van Hercules Sailing!) en het zou rond die tijd in Gibraltar hoog water zijn, wat inhoudt dat gedurende de hele middag het tij ook in onze richting zou gaan. Dat was een goed teken! Dus besloten we om de boot maandag klaar te maken zodat we dinsdag na mijn afspraak in de kliniek gelijk konden vertrekken.

Ons huis en vervoersmiddel

Trossen los!

Uiteraard waren er dinsdagmorgen nog tig dingen die gedaan moesten worden: ik ging naar Morrisons, de supermarkt, om op het laatste moment nog flink wat blikken zoals corned beef en smac en sauzen in te slaan, Jon moest nog een vlag kopen voor op de boot (de Engelse vlag omdat we onze boot in Groot Britannië hebben geregistreerd), we konden onze bootkaartjes ophalen bij de drukkerij, het houten opstapje dat we gebruikten om de boot op en af te gaan moest losgemaakt en opgeruimd worden en ik maakte alvast wat boterhammen klaar zodat we ons daar onderweg geen zorgen over hoefden te maken. Genoeg getreuzel, we gaan! We bespraken samen hoe we zouden vertrekken zodat daar geen onduidelijkheid over zou zijn. Gelukkig stond er heel weinig wind en dus was het eenvoudig een kwestie van de lijn aan het voorsteven losmaken, de slijmlijn losmaken (die je aan de achtersteven vast maakt) en met de motor aan achteruit onze ligplaats verlaten. Nu waren we echt onderweg!

Even snel tanken

Voordat we echt de baai van Gibraltar op gingen, wilden we onze dieseltank opvullen. Diesel is erg goedkoop in Gibraltar en ook al was de tank nog half vol, we dachten dat het een goed idee zou zijn om hem vol te gooien, voor het geval dat. Nou is tanken met een boot niet simpelweg een kwestie van even langs het benzinestation, zoals met de auto. In Gibraltar zijn er 3 tankstations naast elkaar. De eerste is Cepsa Gib, en om een of andere reden is die het populairst voor zeilboten. Op die dag was het er ook druk met een groot luxe jacht dat er al enige tijd aan het tanken was en een zeilboot ongeveer net zo groot als de onze erachter vastgelegd aan de kade. We besloten om het tweede tankstation te proberen. We bonden de fenders (stootkussens) vast aan stuurboord, omdat we aan die kant aan zouden gaan leggen, en hingen de ‘big Bertha’ – een grote, ronde fender – aan de achtersteven zodat we daarmee af konden stoten wanneer we weer weg zouden gaan (opnieuw, zoals we in onze cursus geleerd hadden!). Met twee lijnen, een voorlijn en een achterlijn ging ik ons vastleggen aan de kade. Jon was aan het wiel en ik sprong van de boot af (!) op de kade met de voorlijn in de hand die ik vervolgens om een meerkop bond en daarna liep ik naar de achterkant van de boot waar Jon me de achterlijn aangaf die ik ook vastbond aan een paaltje. Mooi, we lagen vast! Er was echter niemand in het kantoortje te zien en het hele station zag er verdacht rustig uit. Ik besloot bij het andere tankstation te vragen watje bedoeling precies was. Het bleek dat dit tweede tankstation niet in gebruik was. Ok, hoe lang duurt het voordat dat luxe jacht klaar met tanken is? Misschien dat we daarop kunnen wachten. Nou, er moet nog meer dan 4000 liter in, dus dat kan nog wel even duren. Maar, zei de pompbediende toen, de zeilboot die erachter ligt staat op het punt te vertrekken, dus je kunt daar wel aanmeren. Prima, we maakten de lijnen los en draaiden een rondje om de lege plek in te nemen. Net voordat we er waren kwam er een motorboot aan langs ons bakboord die ook duidelijk van plan was bij het tankstation aan te leggen. Uiteraard zou die grote boot veel meer brandstof nodig hebben dan wij en dus wuifde de pompbediende ons weg zodat we plaats konden maken voor de andere boot. Zucht. Dan maar het derde pompstation proberen. We volgden dezelfde methode om aan te leggen, opnieuw lukte dit prima, en werden zowaar verwelkomt door een pompbediende.

Eindelijk kunnen we tanken

Eindelijk iemand die blij is ons te zien. We moesten alleen de boot een paar meter naar voren opschuiven zodat we een bepaalde pomp konden gebruiken. Omdat onze boot niet zo zwaar is, was dit gewoon een kwestie van de lijnen losmaken en de boot naar voren trekken (gelukkig trok hij van de voorkant zodat ik alleen maar de achterkant onder controle hoefde te houden terwijl Jon aan boord bleef). Toen de boot eindelijk volgetankt was konden we het tankstation verlaten. Al met al duurde dit zo’n 45 minuten; niet bepaald even snel tanken!

Proost, Poseidon

Er was nog een tweede zaak die we af moesten handelen, maar deze was iets minder functioneel van aard. Als je je boot een andere naam geeft, dan brengt dit ongeluk en om dit teniet te doen moet je een ritueel uitvoeren zodat Poseidon je boot met rust laat. Wij hadden de naam van onze boot veranderd van Bavarian Lady naar Goodvibes. Uiteraard zijn we niet echt bijgelovig, maar je weet toch maar nooit… En vooral omdat een paar dagen ervoor onze motor oververhit raakte vonden we het een goed idee om dit ritueel uit te voeren voordat we echt zouden vertrekken.
Er zijn verschillende versies van dit ritueel in omloop. Jon kende een versie die zegt dat je boot altijd gevolgd wordt door een aal met dezelfde naam als je boot. Omdat de aal met de oude naam te desoriënteren, moet je eerst drie rondjes van 360 graden met de boot draaien. Dan moet je met een pistool in het water schieten om de aal weg te jagen, zodat de aal met de nieuwe naam zijn plaats in kan nemen. Jon mag dan wel Zuidafrikaans zijn, een pistool heeft hij niet op zak (dat krijg je nou eenmaal als je jarenlang in Europa woont), en gelukkig is het ook goed genoeg om een fles champagne te ontkurken. We hadden al maanden een fles bewaard voor dit moment, en dus schoten we de kurk in het water, na de drie rondes te hebben gemaakt, en hopelijk was dat voldoende om de oude aal weg te jagen. Vervolgens moet je Poseidon een beetje champagne aanbieden zodat hij tevreden is gesteld. Wij namen beiden ook een slok om te proosten op Poseidon en de nieuwe naam, en we hopen maar dat we hiermee het ritueel goed hebben uitgevoerd. De rest van de champagne zette ik in de koelkast zodat we die op konden drinken wanneer we later die dag in Estepona aan zouden komen. Helaas hadden we best hoge golven het begin van onze reis en dus viel de fles om en belandde het meeste van de dure (en lekker) champagne op de bodem van de koelkast.

De niet zo kalme straat van Gibraltar

Net voorbij Europa point

We zagen een directe route langs alle grote containerschepen, van het midden van de baai van Gibraltar naar Europa point, het meest zuidelijke puntje van Gibraltar. De wind was iets meer dan de 15 knopen die voorspeld waren (een matige wind, ongeveer windkracht 4), maar het was goed te doen. Dus hesen we de zeilen – het grootzeil en het voorzeil – en zetten we de motor uit. We gingen lekker snel maar de wind werd steeds krachtiger, met windstoten van kracht 6, en de golven werden ook steeds hoger. Eerst dachten we dat we om Europa point heen konden zeilen zonder overstag te gaan, maar we moesten om een containerschip heen wat ervoor zorgde dat we recht tegen de golven in gingen en ook bijna direct tegen de wind in. Omdat we een kalme zee en niet veel wind verwachtten, hadden we binnen niet alles netjes opgeruimd: er lagen nog wat spullen op de tafel en de navigatietafel die al snel op de grond terecht kwamen omdat we redelijk schuin gingen. Arme puppy die rustig in de hoek van de bank op een stapel kussens lag, kreeg Jon’s leren hoed, die erboven op een haakje hing, op haar kop. De fles met afwasmiddel rolde heen en weer op de vloer en de flesjes in het kruidenrek knalden elke keer wanneer we van links naar rechts schommelden op elkaar. Gelukkig bleef ze allemaal heel en was er verder ook niks gebroken. We besloten dat dit wel even genoeg sensatie was, dus we streken de zeilen en zetten de motor weer aan. We gingen nog wel een poosje aardig op en neer op de golven, maar zodra we Europa point voorbij waren en we meer in noordoostelijk richting gingen hadden we de golven en de wind in de rug en was het een stuk rustiger.

Puppy mocht ook naar buiten toen het weer wat kalmer was

De volgende vier uur maakten we weinig aanpassingen: omdat we nog niet zo handig waren met het hijsen van het grootzeil (met name vanwege het mechanisme voor het reven) en we een heel aardige 7 knopen deden met de motor en het voorzeil, hielden we deze configuratie aan. Na een uur of twee, terwijl we een aantal mijlen van de kust waren, gaf de dieptemeter ineens aan dat de zee daar slechts 3 meter diep was. Dit was vrijwel onmogelijk, maar toch slaat de paniek even toe: misschien is er een zandbank onder water, ook al wordt dit niet op de kaarten aangegeven?? Gelukkig gaf de dieptemeter na ongeveer 30 minuten aan dat het toen rond de 70 meter was, normaler voor die locatie.

Geen champagne maar wel wijn

Rond 19.30 arriveerden we bij de jachthaven van Estepona. Jon nam contact op met de haven via de marifoon, maar de enige boodschap die duidelijk doorkwam was “Het kantoor is om 19 uur gesloten”. Omdat we niet precies wisten wat we nu moesten doen, voeren we de jachthaven maar binnen en keken we rond of er misschien iemand ergens stond te zwaaien om ons te vertellen waar naartoe te gaan. Maar nee, dit was niet het geval. Via de marifoon maar weer geprobeerd duidelijkheid te krijgen en dit keer werd ons gezegd naar de bezoekerskade te gaan en dat iemand ons daar over 5 minuten zou helpen. We konden bij de bezoekerskade op dezelfde manier aanmeren als bij de tankstations, dus dankzij het vele oefenen in de ochtend verliep dit zonder problemen. Ook al hadden we maar een paar uur gezeild, het was toch lekker om weer vaste grond onder de voeten te hebben. We konden nu ook eindelijk relaxen en onszelf een complimentje geven voor succesvolle begin van onze reis.

Klaar met de papieren op de bezoekerskade in Estepona

In een bloedheet kantoortje vulden we de incheck papieren in en hadden we een gezellig gesprekje met het personeel. Het was goed weer even ons Spaans te oefenen na een jaar in Engelstalig Gibraltar te hebben gewoond. We kregen zelfs een gratis fles wijn van de marina, dat is gebruikelijk bij een aantal jachthavens aan de Costa del Sol. Het enige wat we nu nog moesten doen was de boot in onze aanlegplaats vastleggen. Ook dit ging goed (achteruit ‘inparkeren’ deze keer, omdat we met het achtersteven naar de kade aanlegden), mede dankzij een behulpzame marinero (‘zeeman’) die ons hielp met het vastmaken van de lijnen. Eindelijk konden we echt uitrusten. Op dit moment kwamen we erachter dat de fles champagne de reis niet had overleefd en dus waren we extra blij met de gratis fles rode wijn!